Om de socialistische wereldvisie uit te leggen, is het belangrijk dat we eerst een filosofische basis vaststellen. Socialisten geloven dat alle leden van de samenleving gelijk aan elkaar zouden moeten zijn en dat iedereen bepaalde fundamentele en onvervreemdbare rechten heeft. Dit omvat zowel materiële rechten zoals het recht op voedsel en water als immateriële rechten zoals het recht op expressie.

Hieronder staan enkele van de mensenrechten waarvan wij geloven dat iedereen er recht op heeft, ongeacht hun: klasse, ras, geslacht, seksuele geaardheid of fysieke en mentale capaciteit.

Het recht op religieuze praktijk

Hoewel het marxisme een filosofisch materialistische wereldvisie heeft en religie daarom als onwetenschappelijk beschouwt, is er geen twijfel mogelijk dat religieuze praktijk een fundamenteel en onvervreemdbaar recht is voor alle mensen. Gebedshuizen, of het nu kerken, tempels, moskeeën of anderszins zijn, zouden beschikbaar moeten zijn voor iedereen die ze wenst.

Het recht op onderwijs

Onderwijs is het systeem dat bedoeld is om iemand te helpen zich te ontwikkelen tot een productief, verantwoordelijk en volwassen lid van de samenleving. Het moet van de hoogste kwaliteit zijn en zich aanpassen aan de nieuwste ontdekkingen in de sociale wetenschappen. Bovendien moet onderwijs zonder kosten beschikbaar zijn voor iedereen die erom vraagt, van kleuterschool tot universiteit. Op de lange termijn verbetert kwalitatief goed onderwijs onze samenleving op elke meetbare manier. Daarom is onderwijs een fundamenteel en onvervreemdbaar recht.

Het recht op gezondheidszorg

Er is geen recht dat fundamenteler is dan het recht op leven zelf. Alle mensen, ongeacht ras of nationaliteit, religie, opleidings- of sociale achtergrond, hebben het recht om door medisch personeel behandeld te worden en de juiste medicatie te krijgen wanneer ze fysiek of mentaal ziek of gewond zijn. Alle medische procedures die nodig zijn om een persoon een comfortabel leven te laten leiden zonder fysieke pijn of mentale angst, moeten gratis beschikbaar zijn voor iedereen die erom vraagt. Gezondheidszorg, zowel geestelijk als lichamelijk, is een fundamenteel en onvervreemdbaar recht.

Het recht op werk en loon

Met het socialisme zijn de dagen voorbij dat je 8 uur per dag achter een bureau zit met als enige doel om de zakken van je baas te vullen. Banen zouden idealiter bezigheden moeten zijn die op de een of andere manier bijdragen aan het collectieve welzijn van de samenleving als geheel. Elke persoon heeft de mogelijkheid om bij te dragen aan de samenleving en de samenleving zal de middelen hebben om alle werknemers fatsoenlijke lonen te betalen. Onder het kapitalisme is werkloosheid gunstig voor de rijken. Onder het socialisme is werkloosheid voor niemand gunstig. Daarom is het recht op werk en het recht op betaling voor werk in overeenstemming met de hoeveelheid en kwaliteit ervan een fundamenteel en onvervreemdbaar recht.

Het recht op rust en vrije tijd

Te hard werken en stress leiden alleen maar tot meer ziekteverzuim, lagere productiviteit, lagere werktevredenheid, verhoogde vervreemding, evenals meer gevallen van klinische depressie en zelfmoord. Het recht op rust en vrije tijd is fundamenteel en onvervreemdbaar, en moet worden gewaarborgd door de vermindering van de werkdag van acht naar zes uur voor de overgrote meerderheid van de werknemers, jaarlijkse vakanties met volledige betaling, en brede beschikbaarheid van entertainment zoals bibliotheken, restaurants, clubs, resorts, enzovoort.

Wij zijn geen sociaaldemocraten

Veel Europese landen hanteren een ideologie die bekend staat als sociaaldemocratie. Sociaaldemocratie is een ideologie die "economische en sociale interventies ondersteunt om sociale rechtvaardigheid te bevorderen binnen het kader van een kapitalistische economie", en daarom is het een kapitalistische ideologie, geen socialistische ideologie. Socialisme, per definitie, verzet zich tegen het kapitalisme en streeft naar de ontmanteling van het kapitalistische systeem. Hoewel sociaaldemocratische landen het op sommige punten goed doen, kunnen ze alleen dingen zoals sociale zekerheid aan hun burgers bieden vanwege de beschikbaarheid van goedkope offshore-arbeid in de derde wereld, en door hoge belastingen op de arbeidersklasse. Wij socialisten zijn tegen het uitbesteden van banen aan derdewereldlanden en tegen belastingen op de algemene bevolking. We geloven in gemeenschappelijk eigendom van ondernemingen, waarvan de productiviteit zal worden gebruikt om de hele samenleving te laten profiteren en niet alleen CEO's. Belastingen en herverdeling bestrijden alleen de symptomen van ongelijkheid, niet de oorzaken.

Kortom wij zijn geen sociaaldemocraten. We zijn geen Democraten.

Wij zijn socialisten

Er wordt veel over ons gezegd, waarvan het grootste deel onwaar is. Deze website is gemaakt door socialisten, en we gebruiken het om ons standpunt te vertellen. Het primaire doel van deze website is niet om mensen te bekeren tot het socialisme, maar om hen te informeren over waar socialisten in geloven en leugens die over ons worden verteld te ontmaskeren. Als u geïnteresseerd bent om meer te leren, zie de onderstaande links.

Veelgestelde vragen

Socialisme? Is dat niet alleen voor opstandige tieners?

Absoluut niet! Sommige van de grootste en meest intelligente mensen van onze tijd - Albert Einstein, George Orwell, Helen Keller, Leila Kahled, Malala Yousafzai, Martin Luther King Jr., Nelson Mandela, Oscar Wilde, Frida Kahlo en Pablo Picasso om er maar een paar te noemen hebben ingezien dat het kapitalisme een onrechtvaardig en onhoudbaar systeem is dat vervangen moet worden door socialisme.

Waarom zou ik socialist moeten zijn?

Kort gezegd is socialisme voor ons die geloven dat de mensheid gezamenlijk en georganiseerd moet handelen om de problemen van onze generatie en daarna aan te pakken. Socialisme is voor ons die moe zijn van hoe hebzucht en rijkdom onze wereld regeren en hoe een paar miljardairs meer macht hebben om de wereld te beïnvloeden dan wij allemaal samen.

Wij arbeiders worden niet betaald naar waarde. De waarde die een werknemer produceert, is meer waard dan het salaris dat hij krijgt. Zijn baas exploiteert hem en zijn arbeid voor winst - om geld te verdienen. Op de werkvloer leeft de werknemer onder de dictatuur van zijn baas. Hij heeft geen vrijheid van meningsuiting (hij kan worden ontslagen voor het zeggen van "verkeerde" dingen) en er is geen democratie; de CEO en de raad van bestuur beslissen alles - de werknemers mogen over het algemeen geen beslissingen nemen voor zichzelf of voor het hele bedrijf.

Onder socialisme zouden alle werknemers mogen oogsten wat ze zaaien en ontvangen naar de waarde van de arbeid die ze leveren, en democratisch beslissen hoe de werkplek wordt gerund. De werknemers zijn degenen die waarde produceren, zij zijn degenen die de voordelen zouden moeten ontvangen. CEO's dragen niet bij aan de waarde die het bedrijf produceert, en toch worden ze honderden keren meer betaald. Om evenveel te verdienen als wat een CEO in één jaar verdient, zou een werknemer 45 jaar moeten werken.

Maar het ziet er niet per ongeluk zo uit: het kapitalisme is bedoeld om oneerlijk te zijn.

Wat is kapitalisme?

Om te begrijpen waarom socialisme nodig is, moeten we eerst begrijpen wat kapitalisme precies is. Kapitalisme is de huidige dominante productiewijze in de wereld. Kapitalisme staat toe dat de productiemiddelen privé-eigendom zijn dat wil zeggen privé (productieve) eigendommen zoals fabrieken en andere werkplaatsen. Kapitalisme staat toe dat iedereen (met voldoende kapitaal) een bedrijf kan oprichten en alles kan produceren wat ze willen, zonder verplichting om daadwerkelijk te werken, en zonder enige vorm van plicht of verplichting jegens de rest van de samenleving.

Wat zijn de problemen die socialisten hebben met het kapitalisme?

Socialisten geloven niet dat het kapitalisme innerlijk slecht is, of dat het nooit uitgevonden had moeten worden. Integendeel, als je een socialist terug zou sturen naar de tijd van het feodalisme voor de industriële revolutie, zouden ze ongetwijfeld de vestiging van de kapitalistische productiewijze ondersteunen. Het kapitalisme heeft ongetwijfeld de wereldwijde productie vele malen vergroot en de levensstandaard van miljoenen mensen verhoogd die voorheen op de velden werkten voor feodale landheren. Maar net zoals technologische vooruitgang altijd doorgaat, moet de samenleving ook vooruit blijven gaan, en wij socialisten geloven dat het kapitalisme een verouderd systeem is. Wij geloven niet dat het kapitalisme de laatste productiewijze is en dat het vervangen moet worden door een superieur systeem. Het kapitalisme is politiek, economisch en ecologisch onhoudbaar.

Maar dat roept de vraag op: wat is er specifiek mis met het kapitalisme?

In essentie stelt het kapitalisme iedereen (die voldoende kapitaal heeft) in staat om een bedrijf op te zetten en alles te produceren wat ze willen, zonder zich zorgen te maken over democratie op de werkvloer, gelijke arbeidsparticipatie (de eigenaar hoeft niet te werken, alleen het bedrijf bezitten), of hoe het met de rest van de samenleving gaat. Een kapitalist (een eigenaar van kapitaalgoederen en een lid van de burgerlijke of "bovenste" klasse) hoeft zich niet druk te maken over of wat zijn bedrijf produceert wel nodig is voor de samenleving. Het enige waar een kapitalist zich zorgen over maakt is winst maken. Dit is waarom socialisten het kapitalisme beschouwen als onder andere ecologisch onhoudbaar; omdat de aarde beperkte hulpbronnen heeft en elk land beperkte ruimte heeft voor een beperkt aantal fabrieken. Onder het kapitalisme worden deze fabrieken gebruikt voor alles en nog wat dat winst kan genereren, niet voor de noodzakelijke zaken die de samenleving daadwerkelijk nodig heeft. Dit leidt ertoe dat mensen die in armoede leven zich een smartphone kunnen veroorloven, maar niet altijd in staat zijn om eten op tafel te zetten. Kapitalistische samenleving produceert te veel van wat we niet nodig hebben en te weinig van wat we wel nodig hebben, omdat het kapitalistische systeem gebaseerd is op winst voor kapitalisten, niet op menselijke behoeften.

Maar kapitalisten beslissen niet dat het tijd is om te stoppen met geld verdienen zodra ze een bepaalde nettowaarde bereiken. Integendeel, kapitalisten zijn nooit tevreden en streven voortdurend naar zoveel mogelijk geld verdienen. Het probleem hiermee is dat geld slechts een sociaal construct is zonder inherente waarde. Geld op zich is niets waard, maar het vertegenwoordigt een waarde die ergens bestaat. Maar deze waarde is niet oneindig. Kapitalisten kunnen niet eeuwig geld blijven verdienen, omdat ze uiteindelijk alle waarde uit de wereld hebben gehaald en dan geld moeten gaan nemen van de armen. En toch is dit precies wat er is gebeurd: de rijken zijn rijker geworden en de armen armer. Het kapitaal van de wereld, de waarde van de wereld, is geaccumuleerd bij de 100 of zo rijkste individuen ter wereld, en deze accumulatie gaat nog steeds door. En deze accumulatie van kapitaal zal niet zomaar stoppen, het zal gestopt moeten worden.

Een van de meest beroemde critici van het kapitalisme, evenals een van de grondleggers van het socialisme, was Karl Marx. In de loop van de jaren beschreef Marx verschillende problemen met het kapitalisme. Hieronder zijn slechts enkele voorbeelden:

Werknemers verdienen weinig, terwijl kapitalisten rijk worden.

Waarschijnlijk het meest voor de hand liggende probleem dat Marx had met het kapitalisme, is dat de arbeiders, die al het werk doen, zeer weinig betaald krijgen, terwijl de kapitalisten rijk worden. De methode die kapitalisten gebruiken en sinds het begin van het kapitalisme hebben gebruikt, is de methode van kapitaalaccumulatie ("Urspüngliche Akkumulation"). De werknemers produceren iets voor een bepaalde prijs, en de kapitalisten verkopen het voor een veel hogere prijs, terwijl ze tegelijkertijd de lonen van de werknemers zo veel mogelijk verlagen, om de winst te maximaliseren. De winst die kapitalisten maken met behulp van de methode van primitieve accumulatie, wordt de meerwaarde genoemd. Volgens Marx is deze "winst" eenvoudigweg diefstal, gestolen door de kapitalisten van de hardwerkende arbeiders. Marx geloofde sterk dat de werknemers recht hebben op de waarde die ze produceren, en dat degenen die werken met productiemiddelen, alleen die productiemiddelen zouden moeten bezitten. Met andere woorden, Marx geloofde dat degenen die in een bedrijf werken, collectief eigenaar zouden moeten zijn en democratisch zouden moeten beslissen hoe dat bedrijf zou moeten worden gerund. De enige mensen die eigenaar mogen zijn van iets wat kapitaal kan genereren, zijn degenen die dat kapitaal daadwerkelijk genereren.

Kapitalisme is vervreemdend - "Entfremdung."
Marx begreep dat werk de bron kan zijn van ons grootste plezier, maar dat kapitalisme het tot iets heeft gemaakt wat we allemaal verafschuwen. Iedereen haat maandagen. Maandag is de dag waarop we de vrijheid van het weekend verliezen om te gaan werken. Maar waarom haten mensen maandagen? Waarom genieten mensen niet van hun werk? In wezen laat modern werk ons de hele dag één ding doen, maar vervreemdt ons van wat we idealiter aan de samenleving zouden willen bijdragen. Iemand die symfonieën wil schrijven, kan bijvoorbeeld in een fabriek moeten werken, omdat ze geld moeten verdienen om voedsel en huisvesting te kunnen betalen. En aan de andere kant worden sommige mensen die werk doen dat naar hun idee bijdraagt aan de samenleving (zoals leraren), heel weinig betaald voor hun werk. Een ander probleem dat bijdraagt aan vervreemding is dat modern werk extreem gespecialiseerd is geworden. Kapitalisten en fabriekseigenaren willen geen meesters-ambachtslieden om de stoelen in hun meubelfabriek te produceren, ze willen bijna iedereen kunnen inhuren om één poot van één stoel te produceren, en drie andere mensen om de andere drie poten te produceren, omdat het dan gemakkelijk is om iemand te ontslaan en te vervangen als er winst te behalen valt, of als de productie kan toenemen met technologische vooruitgang. Tien mensen kunnen worden vervangen door een computer en één ingenieur om de computer te onderhouden, waardoor 9 mensen werkloos worden, allemaal voor het behalen van winst.

Kapitalisme is zeer instabiel.
Vanaf het allereerste begin is het kapitalisme vol van economische crises. Kapitalisten kunnen deze crises verkopen als "abnormaal", "zeldzaam" en "de laatste die eraan komt", maar dit is verre van de waarheid, betoogde Marx, omdat het kapitalisme instabiel is vanwege zijn aard. Kapitalisme lijdt aan

een crisis van overvloed, in plaats van, zoals in het verleden, een crisis van schaarste. Moderne productie is gewoon te effectief. We produceren te veel: veel meer dan we ooit zouden kunnen consumeren. Moderne arbeid is zo productief dat we iedereen op aarde een huis, een auto, genoeg voedsel en water, evenals gratis toegang tot een goede school en een ziekenhuis kunnen geven. Maar volgens berekeningen van het Wereldvoedselprogramma zijn er meer dan 795 miljoen mensen ter wereld die niet genoeg voedsel hebben om een gezond en actief leven te leiden. En volgens de Global Campaign for Education hebben meer dan 70 miljoen mensen geen toegang tot onderwijs. Als we alleen dingen zouden produceren die we nodig hebben, in plaats van bijvoorbeeld 24 verschillende merken zeep, zou slechts een klein aantal van ons daadwerkelijk moeten werken, en kunnen we ervoor zorgen dat de gewone mens heeft wat ze nodig hebben om te overleven. Zodra mensen genoeg voedsel en een plek om te wonen hebben, kunnen we ons zorgen gaan maken over het produceren van minder essentiële dingen.

Wat is socialisme?

Wanneer de meeste mensen (in de westerse wereld, inclusief Noord-Amerika en Europa) het woord "socialisme" horen, denken ze aan Scandinavische en Centraal-Europese verzorgingsstaten met hoge belastingen en verschillende vormen van sociale zekerheidswetten. Het is een veel voorkomend misverstand dat deze landen socialistisch zijn. De juiste term om deze landen te beschrijven is "sociaaldemocratie", wat een hervormde vorm van socialisme is die geen voorstander is van een overgang naar de socialistische productiemodus. Deze landen zijn in alle opzichten nog steeds kapitalistisch; ze pleiten voor een hervorming van de huidige status quo, niet voor een volledige overgang van kapitalisme naar socialisme.

Wat socialisme eigenlijk is, is een politieke en economische theorie van sociale organisatie die bepleit dat de productiemiddelen, distributie en uitwisseling eigendom moeten zijn en worden gereguleerd door de gemeenschap als geheel, in plaats van door particuliere individuen.

Socialisten geloven dat werknemers recht hebben op "wat ze zaaien zullen ze oogsten", dat wil zeggen dat ze recht hebben op de waarde die ze produceren, en dat kapitalisten die niets anders doen dan bedrijven, fabrieken, ondernemingen, enz. bezitten, geen recht hebben om waarde te stelen van hardwerkende arbeiders. Socialisme is inherent een antikapitalistische ideologie en socialisten geloven dat kapitalisme een verouderd systeem is dat vervangen moet worden, om de arbeidersklasse echte vrijheid van onderdrukking en uitbuiting te laten bereiken.

"Socialisme" kan ook worden gebruikt als een overkoepelende term die een verzameling ideologieën beschrijft die pleiten voor de socialistische productiemodus. Dit omvat maar is niet beperkt tot:

• Anarchisme

• Communisme

• Democratisch socialisme

• Libertair socialisme

• Syndicalisme

De meeste vormen van socialisme zijn gebaseerd op, of zijn op zijn minst geïnspireerd door, het marxisme.

Wat is het verschil tussen sociaaldemocratie en democratisch socialisme?

In het kort, democratisch socialisme pleit voor een overgang (ofwel revolutionair ofwel hervormingsgezind) van de kapitalistische productiewijze naar de socialistische productiewijze, vergezeld van een democratisch systeem. Sociaaldemocratie daarentegen pleit voor een "betere" versie van het kapitalisme, bereikt door hervorming van de huidige status quo die de overheid toestaat om (voornamelijk) niet-winstgevende delen van de samenleving te bezitten, evenals sociale zekerheid en welzijn gefinancierd door verhoogde belastingen.

Wat is er mis met sociale zekerheid en welzijn?

Er is niets intrinsiek mis met deze dingen. In feite willen socialisten meer welzijn en sociale zekerheid voor de mensen. Socialisten willen ervoor zorgen dat iedereen een plek heeft om te wonen, genoeg voedsel en water heeft om een gezond leven te leiden, evenals gratis toegang tot goede scholen en ziekenhuizen, onder andere dingen (ouderschapsverlof, arbeidsveiligheidswetten, betaald ziekteverlof, betaalde vakantie, etc.). Het probleem dat de meeste socialisten hebben met sociaaldemocraten (die bekend staan ​​om het bieden van deze luxe aan hun burgers) is dat ze in de eerste plaats slechts een deel van deze dingen bieden voor hun burgers (sociaaldemocraten bieden bijvoorbeeld geen gratis huisvesting) en dat deze dingen grotendeels worden betaald door belastingen. Hoge inkomstenbelastingen gaan rechtstreeks in tegen het socialistische idee om werknemers te laten "oogsten wat ze zaaien". Door hard verdiende lonen van de proletariërs (de werkende en middenklasse) af te nemen, wordt de sociaaldemocratische staat niet beter dan de kapitalistische klasse, die de methode van primitieve accumulatie (kapitaalaccumulatie) gebruikt om winst uit hun werknemers te zuigen. Meer hierover verder op deze pagina.

Wat is het marxisme?

Het marxisme is een wereldbeeld en een methode van maatschappelijke analyse, evenals een verzameling politieke en economische theorieën die zijn ontwikkeld door Karl Marx en Friedrich Engels. Het marxisme richt zich op klassenverhoudingen en maatschappelijke conflicten en gebruikt een materialistische interpretatie van historische ontwikkeling en een dialectische visie op maatschappelijke transformatie. De marxistische methodologie maakt gebruik van economische en sociaalpolitieke analyse en past deze toe op de kritiek en analyse van de ontwikkeling van het kapitalisme en de rol van klassenstrijd in systemische economische verandering.

Hoewel socialisme en communisme al bestonden vóór Marx, waren hij en Engels degenen die de utopische droom van een perfecte samenleving omzetten in een praktische wetenschap. Karl Marx en Friedrich Engels zijn alleen verantwoordelijk voor het populariseren van socialisme en communisme over de hele wereld, en het is veilig om te zeggen dat socialisme een onpraktische, utopische, bijna onmogelijk te implementeren ideologie zou zijn gebleven zonder marxistische analyses.

Wat is communisme?

Communisme is een sociale, politieke en economische ideologie en beweging met als uiteindelijk doel de oprichting van een communistische samenleving. De communistische samenleving is het laatste stadium van het socialisme (vanuit een materialistisch perspectief van de geschiedenis, zie: marxisme). Het wordt gedefinieerd als een sociaaleconomische ordening die gestructureerd is op basis van het gemeenschappelijk eigendom van de productiemiddelen en de afwezigheid van sociale

klassen, geld en een staat. Het begrip "communistische samenleving" moet worden onderscheiden van het westerse concept van de "communistische staat" het laatste verwijst naar een staat geregeerd door een partij die een variant van het marxisme-leninisme pleit.

Wat is het verschil tussen socialisme en communisme?

In de marxistische theorie is socialisme de overgangsfase tussen de omverwerping van het kapitalisme en de realisatie van het communisme. Communisme is een hogere fase van het socialisme, en socialisme is een lagere fase van het communisme.

"Communistische" landen zoals China, Cuba, Laos, Nepal en Vietnam hebben nooit beweerd het communisme te hebben bereikt, maar zijn communistisch in de zin dat hun doel (of op zijn minst hun verklaarde doel) de oprichting van een communistische samenleving is.

Dus communisten zijn socialisten?

Ja, alle communisten zijn per definitie ook socialisten, maar niet alle socialisten zijn communisten. De meeste socialisten zijn het er theoretisch over eens dat communisme de volgende productiewijze na het socialisme zou moeten zijn, maar verschillende socialistische ideologieën hebben hun eigen ideeën over hoe deze maatschappij bereikt kan worden en hoe het eruit zou zien (en of het überhaupt bereikt kan worden). Bovendien willen veel socialistische organisaties en politieke partijen niet langer geassocieerd worden met het woord communisme, nadat de Sovjet-Unie en het Oostblok de betekenis van het woord communisme in feite veranderden van "een staatloze, geldloze, wereldwijde samenleving zonder privé-eigendom van de productiemiddelen" naar "een staat geregeerd door een marxistisch-leninistische politieke partij".

Staan socialisten voor democratie of een dictatuur?

Democratie. Tijdens geen enkel stadium van het socialisme is een dictatuur nodig. Socialisten pleiten echter voor een zogenaamde "dictatuur van het proletariaat", die niet verward moet worden met een echte dictatuur. Volgens de marxistische theorie hebben alle samenlevingen met economische klassen ook een dictatuur van een van die klassen. In de kapitalistische samenleving heeft de burgerij politieke macht over het proletariaat, en daarom kan de kapitalistische samenleving een dictatuur van de bourgeoisie genoemd worden. Aan de andere kant wordt de socialistische samenleving verondersteld te worden geregeerd door de arbeidersklasse, dus wordt het de dictatuur van het proletariaat genoemd, als in "heerschappij van de arbeidersklasse". De dictatuur van het proletariaat bestaat echter alleen in de socialistische samenleving. In de communistische samenleving, die klasseloos is, is er geen dictatuur van een bepaalde klasse.

Dat gezegd hebbende, geloven veel socialisten dat het onmogelijk is om het socialisme te bereiken via burgerlijke (liberale, parlementaire) democratie, omdat die systemen zijn ontworpen door de rijken om de rijken in macht te houden. Maar het is niet waar dat socialisten geen democratie willen. In feite willen socialisten meer democratie dan er al is: Socialisten willen echte democratie waarin de stem en mening van elke individu er echt toe doen. Socialisten willen niet alleen meer directe democratie (dat wil zeggen dat de bevolking rechtstreeks mag beslissen over hoe hun land wordt geregeerd, in plaats van alleen te stemmen voor een "vertegenwoordiger"), maar ook democratische controle over de productiemiddelen. Dat wil zeggen, alle werknemers laten democratisch beslissen hoe hun werkplek wordt gerund, wat er geproduceerd wordt, voor welke prijs het moet worden verkocht, etc.

Was Nazi-Duitsland socialistisch?

Hoewel de nazipartij "Nationaal Socialistisch" werd genoemd, was het niet socialistisch. De nazi's promootte een corporatistische, klassen-samenwerkende ideologie die ze "sociaal" noemden in een poging om steun te krijgen van de arbeidersklasse (socialisme was destijds een zeer populair idee in Duitsland). In de praktijk heeft Nazi-Duitsland het grootste deel van de economie geprivatiseerd, onafhankelijke vakbonden verboden en communisten, socialisten en sociaaldemocraten samen met andere "ongewenste" burgers zoals Joden, mensen van kleur, gehandicapten enzovoort, in concentratiekampen geplaatst.

Zou niemand iets mogen bezitten onder het communisme?

Als je bang bent dat communisten je huis binnenkomen en je Xbox meenemen omdat privébezit is afgeschaft, kun je gerust zijn: "privébezit" is niet hetzelfde als "persoonlijk bezit". Privébezit heeft betrekking op productiemiddelen (fabrieken, machines, etc.), terwijl persoonlijk bezit verwijst naar de dingen die de gewone burger bezit. Je huis, je auto en je Xbox zijn allemaal persoonlijk bezit en behoren tot jou.

Zouden schoonmakers en doktoren hetzelfde worden betaald onder het communisme?

Als we even buiten beschouwing laten dat onbelangrijke posities zoals "schoonmaker" misschien niet eens bestaan in een communistische samenleving, en dat de verantwoordelijkheid voor het schoonmaken zou worden gedeeld onder de mensen in een bepaalde gemeenschap (zoals bijvoorbeeld op de werkplek of in een buurt), is het korte antwoord dat de communistische samenleving afziet van loonarbeid en het concept van het uitwisselen van arbeid voor betaling in zijn geheel afschaft. Dit wordt uitgedrukt door het principe van "Van ieder naar vermogen, aan ieder naar behoefte".

Het afschaffen van geld zou echter niet gelijk komen met het afschaffen van het kapitalisme. Geld zou nog steeds worden gebruikt in de socialistische maatschappij, waarschijnlijk nog honderden jaren. Een belangrijk onderdeel van het socialisme is dat de arbeiders niet langer zouden worden uitgebuit door hun werkgevers en vrijelijk kunnen genieten van de vruchten van hun arbeid. Voorlopig zou dit zich waarschijnlijk uiten als geld dat kan worden besteed aan consumentengoederen: videospellen, auto's, sigaren, goed eten, enzovoort. Wat de gewone mensen ook zouden willen. Als het socialisme de dominante productiewijze in de wereld wordt en automatisering en productiviteit blijven toenemen zoals ze nu doen, zal de behoefte aan geld, evenals staten, verdwijnen. Op dit punt zou de socialistische maatschappij beginnen over te gaan naar de communistische maatschappij.

Hebben niet alle pogingen tot socialisme gefaald? Wat dacht je van Stalin, de goelag ’s en dergelijke?

Nee, er zijn genoeg pogingen tot socialisme geslaagd. Op de meeste plaatsen waar je hebt gehoord van een socialistische revolutie, zijn de materiële omstandigheden enorm verbeterd. Als er geen revoluties zouden zijn geweest, zou je waarschijnlijk niet veel over deze plaatsen hebben gehoord en zouden ze gewoon zijn als alle verarmde kapitalistische landen in Afrika, Zuid-Amerika en Azië.

Als het gaat om vragen als "Was Stalin verantwoordelijk voor miljoenen doden?", Zijn socialisten het zelden met elkaar eens. Er zijn over het algemeen drie manieren voor socialisten om Stalin en zijn tijdperk van heerschappij te bekijken:

• Stalin was een wrede dictator die Lenin en het socialisme heeft verraden.

• Stalin deed zijn best in een slechte situatie (de Tweede Wereldoorlog).

• Stalin was geen dictator en leverde goede bijdragen aan het socialisme en de wereld als geheel.

Is sociaaldemocratie, of "Noordse stijl socialisme" een levensvatbaar alternatief voor het kapitalisme?

Sociaaldemocratie is een systeem dat, volgens de definitie, pleit voor sociale rechtvaardigheid binnen het kader van een kapitalistische economie. Het dient niet als alternatief voor het kapitalisme zelf, maar eerder als een andere, "vriendelijkere" versie ervan. Voor velen lijkt het sociaaldemocratische systeem een goed compromis tussen kapitalisme en socialisme. Maar sociaaldemocratie is een systeem dat is gebouwd op de exploitatie van de arbeiders in het land waar het is gevestigd, en ook op de imperialistische exploitatie van de "derde wereld" landen in het globale zuiden. Sociaaldemocratie is niet levensvatbaar zonder de luxe van goedkope arbeid in het buitenland. Als de omstandigheden voor arbeiders in derdewereldlanden verbeteren (bijvoorbeeld kinderarbeid wordt verboden en de 12-urige werkdag wordt veranderd in een 8- of 6-urige werkdag), dalen de levensstandaarden in sociaaldemocratische landen.

Verdere kritieken op sociaaldemocratie zijn onder meer het feit dat democratische systemen van sociaaldemocratische landen nog steeds de bourgeoisie bedienen. De rijken en de bedrijven werken onvermoeibaar om elke overwinning die door de arbeiders is behaald via democratische middelen (universele gezondheidszorg, gratis onderwijs, werkloosheidssubsidies, verhoging van het minimumloon, etc.) ongedaan te maken, wat resulteert in effectief de helft van het parlement in elk sociaaldemocratisch land bourgeois is en de andere helft sociaaldemocratisch is, beide zijden waarvan een politieke strijd heen en weer voeren die nooit eindigt en geen winnaar heeft. De korte termijnen van 4 jaar dragen alleen maar bij aan het probleem: een partij met een meerderheid van parlementaire vertegenwoordiging in een sociaaldemocratisch land probeert wanhopig om zoveel mogelijk korte termijn veranderingen door te voeren en doet niets als ze geen meerderheid hebben, waardoor geen enkele partij ooit lange termijn verplichtingen aangaat en ideologieën praktisch worden opgegeven. Het maakt van de politiek een sportwedstrijd waarin mensen stemmen voor hun favoriete team, niet om ideologische redenen, maar omdat ze geloven dat hun team de beste is, of de mooiste logo heeft, of de beste slogan, of de knapste partijleider heeft, of gewoon omdat hun ouders op die partij stemmen.

Socialisme/communisme kan niet werken vanwege de menselijke natuur.

Een snelle blik op de geschiedenis en de antropologie zal het idee dat "menselijke natuur" een statisch en onveranderlijk iets is. De menselijke natuur en het gedrag zijn gedeeltelijk plastisch (weerspiegelingen van historische en culturele omstandigheden in relatie tot de specifieke productiemodus), wat blijkt uit de enorme verschillen in menselijk gedrag en sociale organisatie gedurende verschillende historische periodes en geografische locaties. De burgerlijke samenleving, het menselijk gedrag en de ideologie zijn in de loop der tijd veranderd, op dezelfde manier als soorten genetisch veranderen in de tijd.

Argumenten over de menselijke natuur komen neer op het feit dat de heersende ideologie van de samenleving wordt gevormd door de basis economische relaties. Met andere woorden, we vinden het "natuurlijk" om voor monetaire prikkels te werken, omdat dat zo ongeveer de enige keuze is die we nu hebben. Het lijkt "natuurlijk" dat er hiërarchie zou moeten zijn, omdat we die hebben op ons werk, in onze democratie, in het huis dankzij patriarchale familierelaties, enzovoort. Mensen lijken van nature hebzuchtig te zijn, omdat we zonder geld verhongeren of geen onderdak kunnen betalen, dus het is in ons belang om onder de huidige economische opzet proberen om geld te accumuleren. Het kapitalisme dwingt letterlijk kapitalisten om zich op een manier te gedragen die als hebzuchtig kan worden beschouwd, omdat als ze dat niet doen, hun concurrent dat wel zal doen en dan zullen ze worden opgeslokt of uit de markt worden geduwd. Het is het systeem dat deze dingen natuurlijk of essentieel doet lijken.

Maar Engels en Marx en anderen hebben deze dingen over de menselijke natuur weerlegd door naar de geschiedenis te kijken. Onder veel inheemse volkeren in Amerika was er geen geld. Hoe werd er dan iets gedaan als geld de enige stimulans is om te werken? Er is ook ton bewijs dat mensen miljoenen jaren meer of minder gemeenschappelijk opereerden, met weinig of geen hiërarchie. Als het aangeboren "menselijke aard" was, hoe kon dit dan zo zijn? Hoe konden hebzuchtige mensen samenwerken en overleven tijdens deze miljoenen jaren van schaarste als ze allemaal zo hebzuchtig en puur egoïstisch van aard waren?

Het toeschrijven van hedendaags menselijk gedrag aan "menselijke aard" zonder naar de geschiedenis te kijken en zonder rekening te houden met de effecten van de omgeving en sociale relaties die noodzakelijkerwijs menselijk gedrag vormen, is simplistisch en onwetenschappelijk, en het is meestal een excuus dat wordt gemaakt door politiek zwakkeren of degenen die profiteren van het huidige economische systeem.

Niemand zou onder het communisme willen werken.

De stimulans om te werken is hetzelfde als altijd: dat wat mogelijk wordt gemaakt door de productiewijze. Egoïsme is niet de belangrijkste motivatie om te werken in veel tijdperken. Het is belachelijk om te denken dat we zonder kapitalisme en kapitalisten allemaal zouden stilzitten en zouden verhongeren. Het grootste deel van de menselijke geschiedenis was zonder deze dingen, in een vorm van primitief communisme.

Denk er zo over na: jij en twee vrienden wonen op een boerderij. Jullie hebben allemaal een schuur nodig, dus jullie bouwen samen een schuur. Iemand hakt het hout, iemand maakt de plannen, iemand sleept het hout naar de plaats waar de schuur gebouwd moet worden en dan bouwen jullie samen de schuur. Omdat jullie alle drie de schuur nodig hebben en alle drie de schuur gaan gebruiken, is er tijdens dit proces geen behoefte aan gelduitwisseling. De middelen om

de schuur te produceren zijn gemeenschappelijk eigendom van jullie drie. Gefeliciteerd: jullie hebben zojuist deelgenomen aan het communisme. Dat was niet zo eng, toch?

Er is geen "CEO van schuurbouw" die de andere twee dicteert, hen een salaris betaalt en vervolgens de enige eigenaar van de schuur wordt, en de andere twee elke keer dat ze de schuur willen gebruiken, laat betalen. Omdat dat inefficiënt is. Kapitalisme is inefficiënt. Kapitalisme werkt niet vanwege de "menselijke natuur".

Socialisme/Communisme is idealistisch.

Dat is eigenlijk verre van de waarheid. Socialisme is gebaseerd op historisch en dialectisch materialisme, in plaats van Hegeliaanse dialectiek. Dit betekent dat het gebaseerd is op een op bewijs gebaseerd materialistisch begrip van de maatschappij en de conflicten die voortvloeien uit verschillende klassenbelangen die zich manifesteren als fysieke conflicten in plaats van ideologische strijden. Het marxisme is het sociale equivalent van de wetenschappelijke methode, het is analytisch en ontwikkelt en verandert zijn analyse op basis van de veranderingen in de maatschappij.

Hoe zou het leven er dan uitzien onder het communisme?

Het is belangrijk om te begrijpen dat communisme geen gedetailleerd plan is dat is uitgezet waarna we onze samenleving moeten vormgeven. Communisme is geen ideaal, in de zin dat het een concept is dat iemand op een dag bedacht heeft en waar we naar streven. Het is het resultaat van de materiële dialectiek van klassenmaatschappijen.

Als marxisten begrijpen we dat de inherente tegenstellingen van de kapitalistische samenleving, zoals dat de bedrijfseigenaar altijd een fundamenteel materieel belang zal hebben bij het vergroten van hun winst en dat de werknemer een tegenstrijdig belang heeft bij het verhogen van hun loon (meer winst voor de bedrijfseigenaar en hogere lonen voor werknemers zijn tegenstrijdige materiële belangen), onvermijdelijk tot klassenstrijd zal leiden. Deze strijd kan niet worden opgelost zonder de materiële relaties van de twee strijdende klassen - de eigenaren en de werknemers - tot de productiemiddelen fundamenteel te veranderen. Met andere woorden, het eindigt ofwel in de gemeenschappelijke ondergang van de strijdende klassen, ofwel in een herstructurering van de samenleving zelf.

Socialisme is het enige systeem na het moderne industriële kapitalisme dat vrij is van interne klassenstrijd. Na verloop van tijd, naarmate het socialisme zich vestigt als de dominante productiemodus in de wereld en het concept van de kapitalistische klasse wordt opgeheven na de afschaffing van privé-eigendom, zal de samenleving de erfenissen van het kapitalisme afschudden. Het concept van geld of valuta is bijvoorbeeld verbonden met klassenonderdrukking - het bestaat niet inclusief, om "hardwerkende mensen de vruchten van hun arbeid te laten plukken", maar om uit te sluiten; om degenen aan de onderkant van de samenleving te houden waar ze zijn en hen te verbieden comfortabel te leven.

Communisme is het principe van "van ieder naar zijn vermogen, aan ieder naar zijn behoefte", wat betekent dat iedereen bijdraagt op de manier en in de mate waarin hij of zij in staat is, en alles ontvangt wat hij of zij nodig heeft van de arbeid van anderen. In het kapitalisme is er vervreemding - je kent niet de naam van de boer wiens kippen je eieren leggen, en hoewel je allebei werknemers bent, ben je gescheiden in "producent" en "consument", hoewel jezelf in een andere context ook een producent zult zijn, en de boer een consument zal zijn. In het communisme werken we uit een gevoel van verplichting om terug te geven aan de gemeenschap die ons in leven houdt. Het is hetzelfde gevoel dat men kan hebben voor zijn naaste familie - kinderen werken om voor hun ouders te zorgen op hun oude dag uit een gevoel van verplichting om terug te geven aan de mensen die hen gekleed en verzorgd hebben. Communisme neemt dit concept en breidt het uit om niet alleen nauwe familieleden, maar ook vrienden, buren, collega's, enz. op te nemen.

De details van het leven in een hypothetische communistische samenleving zijn naar mijn mening oninteressant; omdat het communisme de organische evolutie van het socialisme zal zijn, en het volgt geen ontwerp van een groot architect. Er zijn veel gedetailleerde theorieën over de organisatie van socialistische samenlevingen, variërend van anarchistisch communisme tot bolsjewisme, maar welke versie van het socialisme uiteindelijk zegeviert over het kapitalisme, het zal een springplank zijn naar het communisme. Communisme zal niet worden afgekondigd door decreet van de regering of in een grondwet of wet worden vastgelegd, maar zal uit zichzelf ontstaan door de aard van de socialistische samenleving. Friedrich Engels zei in Anti-Dühring: "De inmenging van de staatsmacht in sociale relaties wordt in steeds meer gebieden overbodig en houdt dan vanzelf op. De regering van personen wordt vervangen door de administratie van dingen en de richting van de productieprocessen. De staat wordt niet 'afgeschaft', hij verdwijnt.”

Socialisme/communisme ziet er goed uit op papier, maar werkt niet in de praktijk.

Ja, het werkt wel. Net als kapitalisme en feodalisme werken. De vraag is niet "werkt het?", maar "welke werkt het beste voor de gewone man?" en omdat socialisme de ideologie is bedoeld voor de gewone man, in plaats van de rijken, en de geschiedenis ons heeft laten zien dat alleen socialisme in staat is om een onderontwikkeld feodaal land in slechts enkele jaren om te vormen tot een gemoderniseerde industriële grootmacht, is het zonder twijfel dat socialisme niet alleen werkt, maar beter werkt dan de alternatieven.

Deze vraag doet denken aan de grap "Communisme ziet er goed uit op papier, maar in de praktijk wordt het meestal gesaboteerd door een militaire staatsgreep gefinancierd door de CIA." Wat een kern van waarheid heeft.

Elke keer dat socialisme is geprobeerd, heeft de VS ingegrepen, door rechtstreeks door oorlog te voeren tegen socialistische landen:

• Koreaanse oorlog 1950-53

• Libanese crisis 1958

• Varkensbaai-invasie in Cuba 1961

• Simba-rebellie 1964

• Vietnamoorlog 1965-75

• Communistische opstand in Thailand 1965-83

• Multinationale troepenmacht in Libanon 1982-1984

• Invasie van Grenada 1983

Of door de CIA een regeringswisseling uit te laten voeren:

• De staatsgreep in Iran van 1953 waarbij de VS een democratisch gekozen socialist (Mohammad Mosaddegh) omver wierp ten gunste van een autoritaire dictator (Mohammad Reza Pahlavi).

• De staatsgreep in Guatemala van 1954 waarbij de VS een democratisch gekozen sociaaldemocraat (Jacobo Árbenz) omver wierp ten gunste van een autoritaire dictator (Carlos Castillo Armas).

• De staatsgreep in Chili van 1973 waarbij de VS een democratisch gekozen socialist (Salvador Allende) omver wierp ten gunste van een totalitaire fascistische dictator (Augusto Pinochet die meer dan 3000 mensen heeft gedood, 30.000 mensen heeft gemarteld en 80.000 mensen in concentratiekampen heeft geplaatst).

• De staatsgreep in Haïti van 1991 waarbij de VS een democratisch gekozen sociaaldemocraat (Jean-Bertrand Aristide), die algemeen wordt beschouwd als de winnaar van de eerste eerlijke verkiezingen in Haïti, omver wierp ten gunste van een autoritaire dictator (Raoul Cédras).

En houd er rekening mee dat dit alleen een lijst is van succesvolle regimeveranderingen door de CIA tegen socialistische landen. Het omvat niet de onsuccesvolle pogingen tot regimeveranderingen door de CIA, noch enige pogingen (succesvol of niet) tot regimeveranderingen door de CIA tegen niet-socialistische landen. De CIA is betrokken geweest bij ten minste 21 geheime acties van regimeverandering.

Of door het ondersteunen van vijanden van socialisten:

• Russische Burgeroorlog 1918-20

• Chinese Burgeroorlog 1944-49

• Griekse Burgeroorlog 1944-49

• Eerste Indochina-oorlog 1946-54

• Paraguayaanse Burgeroorlog 1947

• Malayan Emergency 1948-60

• Mau Mau-opstand 1952-60

• Cubaanse Revolutie 1953-59

• Tweede Indochina-oorlog 1953-75

• Eerste Straatcrisis van Taiwan 1954-55

• Algerijnse Oorlog 1954-62

• Tweede Straatcrisis van Taiwan 1958

• Centraal-Amerikaanse crisis 1960-96

• Congo-crisis 1960-65

• Eritrese Onafhankelijkheidsoorlog 1961-91

• Dhofar-opstand 1962-76

• Sarawak Communistische Opstand 1962-90

• Opstand in Noordoost-India 1963-heden

• Dominicaanse Burgeroorlog 1965

• Tsjadische Burgeroorlog 1965-79

• Boliviaanse Campagne 1966-67

• Tweede Koreaanse Oorlog 1966-69

• Zuid-Afrikaanse Grensoorlog 1966-90

• Jaren van Lood 1968-82 (waar de VS nazi's steunde in hun strijd tegen marxistisch-leninistische antifascisten)

• Communistische opstand in Maleisië 1968-89

• Al-Wadiah-oorlog 1969

• Burgerconflict op de Filippijnen 1969-heden

• Jemenitische Oorlog van 1972

• Angolese Burgeroorlog 1974-2002

• Ethiopische Burgeroorlog 1974-91

• Libanese Burgeroorlog 1975-90

• Westelijke Sahara-oorlog 1975-91

• Indonesische bezetting van Oost-Timor 1975-91

• Opstand in Laos 1975-heden

• Burgerconflict in Turkije 1976-heden

• Ogaden-oorlog 1977-78

• Cambodjaans-Vietnamese Oorlog 1977-91 (waar de VS de massamoordende pseudo-socialist Pol Pot steunde)

• Mozambikaanse Burgeroorlog 1977-92

• NDF-opstand 1978-82

• Tsjadisch-Libische conflict 1978-87

• Jemenitische Oorlog van 1979

• Afghaans-Sovjetoorlog 1979-89 (waar de VS "vrijheidsstrijdende" islamitische groepen steunde die later Al-Qaeda en ISIS zouden vormen)

• Intern conflict in Peru 1980-heden

• Afghaanse Burgeroorlog 1989-92

Oké, ik ben overtuigd. Het kapitalisme moet weg. Hoe doen we dat?

Het antwoord hierop zal sterk variëren afhankelijk van de omstandigheden in het land waar je woont. Overal is anders en niet alleen de weg naar het socialisme, maar ook het socialistische systeem zelf zal verschillen afhankelijk van de omstandigheden waarin het wordt geïmplementeerd. Socialisme in Cuba zal onvermijdelijk anders werken dan socialisme in bijvoorbeeld China.

Enkele algemene adviezen die gegeven kunnen worden, die van toepassing zijn op iedereen over de hele wereld, is om gelijkgestemde mensen te vinden en met hen samen te werken. Je zult verbaasd zijn hoeveel een kleine groep toegewijde socialisten kan bereiken, bijvoorbeeld in gemeenteraden. Als er een socialistische partij of organisatie in jouw omgeving is, moedig ik je aan om ze op te zoeken. Ze volgen mogelijk niet jouw specifieke tendens van socialisme en je hebt mogelijk ideologische meningsverschillen met hen, maar samenwerken is altijd beter dan alleen werken.

In Amerika bijvoorbeeld komen maar weinig mensen naar gemeenteraadsvergaderingen. Een kleine groep mensen kan een grote impact hebben door simpelweg op te komen dagen en het argument te maken voor beleid dat de werknemers ten goede komt (bijvoorbeeld het openbaar vervoer).

Eenvoudige welzijnsbeleid dat misschien lijkt op "gradualisme" en tijdverspilling, kan werkende mensen meer onderhandelingsmacht geven. Het is in het belang van de bourgeoisie om een deel van de arbeidersklasse werkloos te houden (het "reserveleger van arbeid", zoals Marx het noemde) en wanhopig om geld te verdienen om voedsel en huur te betalen. Wanhopige werknemers zijn bereid om banen aan te nemen met slechte arbeidsomstandigheden en lage lonen, zolang het geld maar genoeg is om te overleven. Maar hoe minder wanhopig de werknemers zijn, door bijvoorbeeld werkloosheidsuitkeringen (of openbaar vervoer, openbare gezondheidszorg, openbare hogescholen; alles wat werknemers tijd en geld bespaart), des te minder waarschijnlijk zijn ze bereid om slechte arbeidsomstandigheden te accepteren en des te waarschijnlijker zijn ze om te overwegen tot vakbonden toe te treden en politieke activisme te ondernemen.

Socialisme zal niet van de ene op de andere dag worden gevestigd, maar de weg daar naartoe is om elk middel te gebruiken om de sociaaleconomische positie van het proletariaat te versterken. In de tijdloze woorden van Karl Marx: