Θεμελιώδη και αναφαίρετα δικαιώματα

Ελευθερία του λόγου

Το δικαίωμα έκφρασης απόψεων χωρίς φόβο σοβαρών επιπτώσεων (όπως φυλάκιση ή θανατική ποινή) είναι θεμελιώδες και αναφαίρετο δικαίωμα για όλους τους ανθρώπους. Αυτό το δικαίωμα δεν θα πρέπει, ωστόσο, να χρησιμοποιηθεί ως δικαιολογία για απειλές, παρενόχληση ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο παραβίαση των νόμιμων ελευθεριών και δικαιωμάτων άλλων ανθρώπων. Η ρητορική μίσους δεν είναι ελευθερία του λόγου.

Το δικαίωμα στη θρησκευτική λατρεία

Ενώ ο μαρξισμός είναι μια φιλοσοφικά υλιστική κοσμοθεωρία, και έτσι απορρίπτει τη θρησκεία ως μη επιστημονική, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η θρησκευτική πρακτική είναι θεμελιώδες και αναφαίρετο δικαίωμα για όλους τους ανθρώπους. Τόποι λατρείας, είτε πρόκειται για εκκλησίες, ναούς, τζαμιά ή οτιδήποτε άλλο, θα πρέπει να είναι διαθέσιμα σε όλους όσους τα επιθυμούν.

Το δικαίωμα ψήφου και εκλογής

Ο σοσιαλισμός είναι μια θεμελιωδώς δημοκρατική ιδεολογία. Η λέξη δημοκρατία προέρχεται από τα ελληνικά «δήμος» (λαός) και «κράτος» (εξουσία, κυριαρχία): Κυριολεκτικά, «εξουσία του λαού». Ο καπιταλισμός, ενώ είναι ένα προοδευτικό βήμα μπροστά από τη φεουδαρχία, είναι εκ φύσεως μη δημοκρατικός. Η οικονομία, η οποία καθορίζει κάθε είδους πράγμα, από την ποιότητα και τη διαθεσιμότητα της υγειονομικής περίθαλψης και της εκπαίδευσης έως το εάν θα κοιμόμαστε με μια στέγη πάνω από το κεφάλι μας ή έξω στο δρόμο, δεν ελέγχεται από τους ανθρώπους. Ο καπιταλισμός θέτει τους πλούσιους υπεύθυνους για τη διαχείριση της οικονομίας, και επομένως υπεύθυνους για τη ζωή μας. Ο σοσιαλισμός θέτει τους ανθρώπους υπεύθυνους για την οικονομία, καθιστώντας την δημοκρατικά ελεγχόμενη. Ο τρόπος με τον οποίο γίνεται αυτό ποικίλλει ανάλογα την σοσιαλιστική προσέγγιση, αλλά η αρχή είναι η ίδια: Η οικονομία είναι πολύ σημαντική για να τοποθετηθεί αποκλειστικά στα χέρια ενός μικρού μέρους του πληθυσμού. "Δημοκρατία" κάτω από τον καπιταλισμό - απλώς επιλέγοντας ανάμεσα σε δύο κόμματα, με κανένα από τα οποία δεν συμφωνείτε ιδιαίτερα, και τοποθετώντας ένα ψηφοδέλτιο σε ένα κουτί κάθε 4 χρόνια ελπίζοντας ότι η ψήφος σας δεν θα είναι μία από τις ~3 εκατομμύρια που αγνοούνται, μόνο μέχρι αργότερα να ανακαλύψετε ότι ο πολιτικός που ψηφίσατε ξεπουλήθηκε στην εταιρεία καπνού Philip Morris που δωρίζει 1,6 εκατομμύρια δολάρια ΗΠΑ στο ταμείο της εκστρατείας τους - δεν είναι δημοκρατία. Γι 'αυτό το δικαίωμα ψήφου και εκλογής σε ένα ελεύθερο, δίκαιο, διαφανές και ανοιχτό δημοκρατικό σύστημα - χωρίς πολιτικούς καριέρας, νεποτισμό, διαφθορά ή δωροδοκία - είναι θεμελιώδες και αναφαίρετο.

Το δικαίωμα στην εκπαίδευση

Η εκπαίδευση, ως το σύστημα που υποτίθεται ότι βοηθάει να μετατραπεί κάποιος σε παραγωγικό, υπεύθυνο, ενήλικο μέλος της κοινωνίας, πρέπει να είναι ύψιστης ποιότητας, να προσαρμόζεται στις τελευταίες ανακαλύψεις της κοινωνικής επιστήμης και να διατίθεται χωρίς καμία επιβάρυνση σε όλους όσους το επιθυμούν, από τον παιδικό σταθμό έως το πανεπιστήμιο. Μακροπρόθεσμα, η ποιοτική εκπαίδευση βελτιώνει την κοινωνία μας από κάθε άποψη. Γι'αυτό η εκπαίδευση είναι θεμελιώδες και αναφαίρετο δικαίωμα.

Το δικαίωμα στην υγειονομική περίθαλψη

Δεν υπάρχει δικαίωμα πιο θεμελιώδες από το δικαίωμα στη ζωή. Όλοι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από φυλή, εθνικότητα, θρησκεία, εκπαιδευτικά ή οικιακά προσόντα, κοινωνική προέλευση, καθεστώς ιδιοκτησίας, πρότερο βίο ή πλούτο, έχουν το δικαίωμα να περιθάλπονται από ιατρικό προσωπικό και να λαμβάνουν κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή όταν είναι σωματικά ή ψυχικά άρρωστοι ή τραυματισμένοι. Όλες οι ιατρικές υπηρεσίες που απαιτούνται ώστε ένα άτομο να μπορεί να ζήσει μια άνετη ζωή χωρίς σωματικό πόνο ή ψυχική οδύνη πρέπει να είναι διαθέσιμες δωρεάν σε όλους όσους το έχουν ανάγκη. Η υγειονομική περίθαλψη, τόσο η ψυχική όσο και η σωματική, είναι θεμελιώδες και αναφαίρετο δικαίωμα.

Το δικαίωμα στο φαγητό και το νερό

Ο κόσμος παράγει συλλογικά αρκετή τροφή για να θρέψει όλη την ανθρωπότητα. Μάλιστα, η παραγωγή αυτή είναι υπεραρκετή. Ωστόσο, ο αριθμός των ατόμων που υποσιτίζονται παγκοσμίως αυξάνεται από το 2014, φτάνοντας περίπου τα 815 εκατομμύρια το 2016 (Διεθνής Οργάνωση Τροφίμων και Γεωργίας, 2017). Οι πλούσιες χώρες όχι μόνο αντιμετωπίζουν προβλήματα με την παχυσαρκία, αλλά επίσης πετάνε τόνους φαγητού κάθε μέρα. Ιδιωτικές εταιρείες έχουν αποφασίσει ότι τα τρόφιμα που δεν μπορούν να πωληθούν (γάλα που είναι μια μέρα μετά την ημερομηνία λήξης του, ντομάτες που δεν είναι αρκετά κόκκινες ή γυαλιστερές, μπανάνες που δεν είναι αρκετά κυρτές) πρέπει να πετάγονται σε κάδους και χλωρίνη να ρίχνεται πάνω τους έτσι ώστε να μην τα τρώνε οι πεινασμένοι και οι άστεγοι. Το όχι μόνο να αρνούμαστε τροφή στους πεινασμένους όταν έχουμε άφθονη, αλλά να καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια για να διασφαλίσουμε ότι οι πεινασμένοι δεν θα τρώνε καν τα σκουπίδια μας, είναι μια βάρβαρη και απάνθρωπη πρακτική. Γι'αυτό το δικαίωμα σε αρκετό νερό και τροφή ώστε να μπορεί να ζήσει κάποιος μια υγιή ζωή είναι θεμελιώδες και αναφαίρετο δικαίωμα.

Το δικαίωμα στην εργασία και την αμοιβή

Με τον σοσιαλισμό, οι μέρες που καθόσασταν πίσω από ένα γραφείο για 8 ώρες την ημέρα με μοναδικό σκοπό τον πλουτισμό του αφεντικού σας ανήκουν στο μακρινό παρελθόν. Οι θέσεις εργασίας θα πρέπει ιδανικά να είναι επαγγέλματα που συμβάλλουν κατά κάποιο τρόπο στη συλλογική ευημερία της κοινωνίας. Κάθε άτομο έχει τη δυνατότητα να συνεισφέρει στην κοινωνία και η κοινωνία θα έχει τους πόρους για να πληρώνει όλους τους εργαζόμενους έναν αξιοπρεπή μισθό. Υπό τον καπιταλισμό, η ανεργία είναι ευεργετική για τους πλούσιους. Υπό τον σοσιαλισμό, η ανεργία δεν ωφελεί κανέναν. Συνεπώς, το δικαίωμα στην εργασία και το δικαίωμα αμοιβής για την εργασία αυτή σύμφωνα με την ποσότητα και την ποιότητά της είναι θεμελιώδες και αναφαίρετο.

Το δικαίωμα ανάπαυσης και αναψυχής

Η υπερεργασία και το άγχος οδηγούν σε περισσότερες αναρρωτικές άδειες, χαμηλότερη παραγωγικότητα, χαμηλότερη ικανοποίηση από την εργασία, αυξημένη αποξένωση, καθώς και περισσότερες περιπτώσεις κλινικής κατάθλιψης και αυτοκτονίας. Το δικαίωμα ανάπαυσης και αναψυχής είναι θεμελιώδες και αναφαίρετο, και πρέπει να διασφαλιστεί με τη μείωση της εργάσιμης ημέρας από οκτώ σε έξι ώρες για τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων, τις ετήσιες διακοπές με πλήρη αμοιβή και την ευρεία διαθεσιμότητα ψυχαγωγίας, όπως βιβλιοθήκες, εστιατόρια, κλαμπ, θέρετρα και ούτω καθεξής.

Το δικαίωμα στην κοινωνική ασφάλιση και τη στέγαση

Η κοινωνική ασφάλιση διασφαλίζει την άνετη διαβίωση για όσους είτε προσωρινά είτε μόνιμα δεν μπορούν να εργαστούν λόγω ασθένειας, αναπηρίας ή ηλικίας, ότι οι νέοι γονείς μπορούν, επίσης, να πάρουν άδεια εργασίας με αμοιβή για να φροντίσουν το νεογέννητο τους, ότι κάθε οικογένεια θα είναι σε θέση να φροντίσει τα παιδιά της οικονομικά και ότι όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να πληρούν βασικές ανάγκες όπως στέγαση, τροφή, ρούχα, τηλέφωνο και ίντερνετ. Η κοινωνική ασφάλιση είναι απαραίτητη για να θεωρείται μια κοινωνία ανθρώπινη και ως εκ τούτου είναι θεμελιώδες και αναφαίρετο δικαίωμα.

Δεν είμαστε σοσιαλδημοκράτες

Πολλά ευρωπαϊκά κράτη εφαρμόζουν μια ιδεολογία γνωστή ως σοσιαλδημοκρατία. Η σοσιαλδημοκρατία είναι μια ιδεολογία που υποστηρίζει τις «οικονομικές και κοινωνικές παρεμβάσεις για την προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης στο πλαίσιο μιας καπιταλιστικής οικονομίας», και ως εκ τούτου είναι καπιταλιστική και οχι σοσιαλιστική ιδεολογία. Ο σοσιαλισμός, εξ ορισμού, αντιτίθεται στον καπιταλισμό και επιδιώκει να διαλύσει το καπιταλιστικό σύστημα. Ενώ τα σοσιαλδημοκρατικά έθνη τα πάνε καλά σε ορισμένους τομείς, είναι σε θέση να προσφέρουν υπηρεσίες όπως κοινωνική ασφάλιση στους πολίτες τους μόνο λόγω της διαθεσιμότητας φθηνής υπεράκτιας εργασίας στον τρίτο κόσμο και από τους υψηλούς φόρους στην εργατική τάξη. Εμείς οι σοσιαλιστές αντιτιθέμεθα στην ανάθεση θέσεων εργασίας σε έθνη τρίτου κόσμου και αντιτιθέμεθα στους φόρους στον γενικό πληθυσμό. Πιστεύουμε στην κοινή ιδιοκτησία των επιχειρήσεων, η παραγωγικότητα της οποίας θα χρησιμοποιηθεί για να ωφελήσει όλη την κοινωνία και όχι μόνο τους διευθύνοντες συμβούλους. Οι φόροι και η αναδιανομή του πλούτου αντιμετωπίζουν μόνο τα συμπτώματα της ανισότητας και όχι την αιτία.

Δεν είμαστε σοσιαλδημοκράτες. Δεν είμαστε οι Δημοκρατικοί (αμερικανικό κόμμα). Δεν είμαστε ο Bernie Sanders, η Hillary Clinton ή ο Barack Obama.

Είμαστε σοσιαλιστές

Πολλά πράγματα λέγονται για εμάς, τα περισσότερα από τα οποία είναι αναληθή. Αυτός ο ιστότοπος έχει δημιουργηθεί από σοσιαλιστές και τον χρησιμοποιούμε για να πούμε τα πράγματα από την δική μας πλευρά. Ο πρωταρχικός σκοπός αυτού του ιστότοπου δεν είναι να μετατρέψει τους ανθρώπους σε σοσιαλιστές, αλλά να τους εκπαιδεύσει για το τι πιστεύουν οι σοσιαλιστές και να καταρρίψει τα ψέματα που μας λέγονται για εμάς. Εάν ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα, δείτε τους συνδέσμους στο τέλος της σελίδας.

Συχνές ερωτήσεις

Υπήρξαν σημαντικοί άνθρωποι που υποστηρίζουν τον σοσιαλισμό ή/και τον κομμουνισμό;

Ναι! Οι Albert Einstein, George Orwell, Helen Keller, Leila Kahled, Malala Yousafzai, Martin Luther King, Jr., Nelson Mandela, Oscar Wilde, Frida Kahlo και Pablo Picasso και πολλοί άλλοι.

"Είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος να εξαλειφθούν αυτά τα σοβαρά κακά, δηλαδή μέσω της εγκαθίδρυσης μιας σοσιαλιστικής οικονομίας, που θα συνοδεύεται από ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα προσανατολίζεται προς τους κοινωνικούς στόχους. Σε μια τέτοια οικονομία, τα μέσα παραγωγής ανήκουν στην κοινωνία και χρησιμοποιούνται με προγραμματισμένο τρόπο. Μια προγραμματισμένη οικονομία, η οποία προσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινότητας, θα κατανέμει τη δουλειά που πρέπει να γίνει μεταξύ όλων εκείνων που είναι σε θέση να εργαστούν και θα εγγυάται τα προς το ζην σε κάθε άντρα, γυναίκα και παιδί. Η εκπαίδευση του ατόμου, εκτός από την προώθηση των δικών του εγγενών ικανοτήτων, θα προσπαθούσε να του εμφυτεύσει μια αίσθηση ευθύνης για τους συνανθρώπους του αντί του δοξασμού της εξουσίας και της επιτυχίας στη σημερινή κοινωνία μας."

-Albert Einstein, "Why Socialism?", Monthly Review, Μάιος 1949

Γιατί να γίνω σοσιαλιστής;

Εν ολίγοις, ο σοσιαλισμός είμαστε εμείς που πιστεύουμε ότι η ανθρωπότητα πρέπει να ενεργεί με ενιαίο και οργανωμένο τρόπο για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της γενιάς μας και όχι μόνο. Ο σοσιαλισμός είναι για εμάς που είμαστε κουρασμένοι από το πώς η απληστία και ο πλούτος διαχειρίζονται τον κόσμο μας και πώς μερικοί δισεκατομμυριούχοι έχουν περισσότερη δύναμη να επηρεάσουν τον κόσμο από εμάς τους υπόλοιπους.

Οι εργαζόμενοι δεν πληρωνόμαστε αξιοκρατικά. Ο πλούτος που παράγει ένας εργαζόμενος είναι μεγαλύτερος από τον μισθό που του δίνεται. Το αφεντικό του εκμεταλλεύεται αυτόν και την εργασία του κερδοσκοπικά - για να κερδίσει χρήματα. Στον χώρο εργασίας, ο εργαζόμενος ζει κάτω από τη δικτατορία του αφεντικού του. Δεν έχει ελευθερία λόγου (μπορεί να απολυθεί επειδή είπε το "λάθος" πράγμα) και δεν υπάρχει δημοκρατία. Ο Διευθύνων Σύμβουλος και το Διοικητικό Συμβούλιο αποφασίζουν τα πάντα - οι εργαζόμενοι γενικά δεν επιτρέπεται να λαμβάνουν αποφάσεις ούτε για τον εαυτό τους ούτε για την εταιρεία.

Υπό τον σοσιαλισμό, όλοι οι εργαζόμενοι θα μπορούν να αποκομίσουν τους καρπούς των κόπων τους και να πληρώνονται ανάλογα με την αξία της εργασίας που καταβάλλουν, καθώς και να αποφασίσουν δημοκρατικά για το πώς θα λειτουργεί ο χώρος εργασίας τους. Οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που παράγουν πλούτο και συνεπώς, αυτοί που πρέπει να λαμβάνουν τα οφέλη. Οι Διευθύνοντες Σύμβουλοι και άλλα εταιρικά στελέχη δεν συμβάλλουν στην αξία που παράγεται από την εταιρεία, αλλά πληρώνονται εκατοντάδες φορές περισσότερο. Για να κερδίσει ένας εργαζόμενος όσο ένας Διευθύνων Σύμβουλος κερδίζει σε ένα έτος, θα πρέπει να εργαστεί για 45 χρόνια (Πηγή).

Προσθέστε πάνω σε όλα αυτά και τις φορολογικές περικοπές για τους πλούσιους, τα μπόνους των Διευθύνων Συμβούλων, τη φοροδιαφυγή, τους υπεράκτιους τραπεζικούς λογαριασμούς και το γεγονός ότι 8 άτομα κατέχουν τόσο πλούτο όσο το 50% ολόκληρου του παγκόσμιου πληθυσμού (Πηγές: 1, 2, 3) και λαμβάνουμε μια αρκετά ξεκάθαρη εικόνα για το πόσο άδικα είναι δομημένο το τρέχον οικονομικό μας σύστημα. Αυτό δεν είναι τυχαίο: Ο καπιταλισμός δημιουργήθηκε άδικος.

Τι είναι ο καπιταλισμός;

Για να καταλάβουμε γιατί ο σοσιαλισμός είναι απαραίτητος, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι ο καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός είναι ο τρέχων κυρίαρχος τρόπος παραγωγής στον κόσμο. Ο καπιταλισμός επιτρέπει την ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, π.χ. την ιδιωτική (παραγωγική) ιδιοκτησία, όπως εργοστάσια και άλλους χώρους εργασίας. Ο καπιταλισμός επιτρέπει σε οποιονδήποτε (με επαρκές κεφάλαιο) να δημιουργήσει μια επιχείρηση και να παράγει οτιδήποτε θέλει, χωρίς υποχρέωση να κάνει οποιαδήποτε πραγματική δουλειά και χωρίς κανένα καθήκον ή υποχρέωση προς την υπόλοιπη κοινωνία.

Ποια προβλήματα έχουν οι σοσιαλιστές με τον καπιταλισμό;

Οι σοσιαλιστές δεν πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός είναι εκ φύσεως κακός ή ότι δεν θα έπρεπε ποτέ να έχει επινοηθεί. Αντιθέτως, εάν παίρνατε έναν σοσιαλιστή και τον στέλνατε πίσω στην εποχή της φεουδαρχίας πριν τη βιομηχανική επανάσταση, αναμφίβολα θα υποστήριζε την καθιέρωση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Ο καπιταλισμός έχει αυξήσει την παγκόσμια παραγωγή ασυζητητί και το βιοτικό επίπεδο εκατομμυρίων ανθρώπων που συνήθιζαν να εργάζονται στα χωράφια για φεουδάρχες. Παρ' όλα αυτά, όπως ακριβώς η τεχνολογική πρόοδος εξελίσσεται συνεχώς, έτσι πρέπει και η κοινωνία να εξελιχθεί και εμείς οι σοσιαλιστές πιστεύουμε ότι ο καπιταλισμός είναι ένα ξεπερασμένο σύστημα. Δεν πιστεύουμε ότι είναι ο τελικός τρόπος παραγωγής και θεωρούμε ότι πρέπει να αντικατασταθεί από ένα ανώτερο σύστημα. Ο καπιταλισμός είναι πολιτικά, οικονομικά, και οικολογικά μη βιώσιμος.

Αλλά αυτό θέτει το ερώτημα: Ποιό, ακριβώς, είναι το πρόβλημα με τον καπιταλισμό;

Ουσιαστικά, ο καπιταλισμός επιτρέπει σε οποιονδήποτε (που διαθέτει επαρκές κεφάλαιο) να δημιουργήσει μια επιχείρηση και να παράγει ό,τι θέλει, όπως θέλει, χωρίς να λαμβάνει υπόψη τη δημοκρατία στο χώρο εργασίας, την ίση συμμετοχή στην εργασία (ο ιδιοκτήτης δεν χρειάζεται να εργάζεται, απλά κατέχει τον χώρο εργασίας) ή την κατάσταση της υπόλοιπης κοινωνίας. Ένας καπιταλιστής (ιδιοκτήτης μέσων δημιουργίας κεφαλαίου και μέλος της μπουρζουαζίας ή «μεγαλοαστικής» τάξης) δεν χρειάζεται να ενδιαφέρεται για το εάν το τι παράγει η επιχείρηση του είναι απαραίτητο για την κοινωνία ή όχι. Το μόνο που πρέπει να ανησυχεί έναν καπιταλιστή είναι το κέρδος. Γι'αυτό οι σοσιαλιστές θεωρούν τον καπιταλισμό, μεταξύ άλλων, οικολογικά μη βιώσιμο, διότι η Γη έχει περιορισμένους πόρους και κάθε χώρα έχει περιορισμένο χώρο για περιορισμένο αριθμό εργοστασίων. Με τον καπιταλισμό, αυτά τα εργοστάσια χρησιμοποιούνται για οτιδήποτε μπορεί να αποφέρει κέρδος και όχι για τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Έτσι, άτομα που ζουν σε συνθήκες φτώχειας, έχουν τη δυνατότητα να αγοράσουν κινητό, αλλά όχι να έχουν φαγητό καθημερινά. Η καπιταλιστική κοινωνία παράγει περισσότερα από αυτά που δεν χρειαζόμαστε και λιγότερα από αυτά που χρειαζόμαστε επειδή το καπιταλιστικό σύστημα βασίζεται στο κέρδος για τους καπιταλιστές και όχι στις ανθρώπινες ανάγκες.

Οι καπιταλιστές όμως δεν αποφασίζουν ότι είναι ώρα να σταματήσουν να βγάζουν χρήματα μόλις φτάσουν σε ένα βαθμό πλούτου. Αντίθετα, οι καπιταλιστές δεν είναι ποτέ ικανοποιημένοι και συνεχώς επιδιώκουν να βγάλουν όσο το δυνατόν περισσότερα χρήματα. Το πρόβλημα με αυτό είναι ότι το χρήμα είναι απλώς μια κοινωνική κατασκευή χωρίς εγγενή αξία. Τα χρήματα από μόνα τους δεν αξίζουν τίποτα, αλλά αντ’αυτού αντιπροσωπεύουν μια αξία που υπάρχει κάπου. Αυτή η αξία όμως δεν είναι απεριόριστη. Οι καπιταλιστές δεν μπορούν να κερδίζουν χρήματα για πάντα, γιατί τελικά θα έχουν πάρει όλο τον πλούτο του κόσμου και θα πρέπει να αρχίσουν να παίρνουν χρήματα από τους φτωχούς. Και αυτό ακριβώς συνέβη: Οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι και οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι. Το παγκόσμιο κεφάλαιο, ο παγκόσμιος πλούτος, έχει συσσωρευτεί μεταξύ των 100 περίπου πλουσιότερων ατόμων στον κόσμο και αυτή η συσσώρευση συνεχίζεται. Η συσσώρευση αυτή δεν θα σταματήσει από μόνη της, θα πρέπει να σταματηθεί.

Ένας από τους πιο διάσημους κριτικούς του καπιταλισμού, καθώς και ένας από τους ιδρυτές του σοσιαλισμού, ήταν ο Καρλ Μαρξ. Ανά τα χρόνια, ο Μαρξ περιέγραψε διάφορα προβλήματα με τον καπιταλισμό. Ακολουθούν μερικά παραδείγματα.

Οι εργαζόμενοι πληρώνονται λίγα, ενώ οι καπιταλιστές γίνονται πλούσιοι.

Ίσως το πιο προφανές πρόβλημα που είχε ο Μαρξ με τον καπιταλισμό είναι ότι οι εργάτες, που κάνουν όλη τη δουλειά, πληρώνονται πολύ λίγα, ενώ οι καπιταλιστές γίνονται πλούσιοι. Η μέθοδος που οι καπιταλιστές χρησιμοποιούν και έχουν χρησιμοποιήσει από την αυγή του καπιταλισμού είναι η μέθοδος της πρωτογενούς συσσώρευσης ("Urspüngliche Akkumulation"). Οι εργάτες παράγουν κάτι για μία τιμή και οι καπιταλιστές το πωλούν για πολύ υψηλότερη τιμή, ενώ ταυτόχρονα συρρικνώνουν τους μισθούς των εργαζομένων όσο το δυνατόν περισσότερο, προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη. Το κέρδος που βγάζουν οι καπιταλιστές χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της πρωτογενούς συσσώρευσης ονομάζεται υπεραξία. Σύμφωνα με τον Μαρξ, αυτό το «κέρδος» είναι απλώς κλοπή από τους καπιταλιστές προς τους εργάτες. Ο Μαρξ πίστευε ακράδαντα ότι οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα στον πλούτο που παράγουν και ότι όσοι εργάζονται με μέσα παραγωγής θα πρέπει, οι ίδιοι, να κατέχουν αυτά τα μέσα παραγωγής. Με άλλα λόγια, ο Μαρξ πίστευε ότι οι εργαζόμενοι ενός χώρου εργασίας θα πρέπει να τον κατέχουν συλλογικά και να αποφασίζουν δημοκρατικά πώς θα λειτουργεί. Οι μόνοι άνθρωποι που επιτρέπεται να είναι κάτοχοι ενός μέσου δημιουργίας κεφαλαίου είναι αυτοί που πραγματικά δημιουργούν το κεφάλαιο αυτό.

Ο καπιταλισμός είναι αποξενωτικός - "Entfremdung."

Ο Μαρξ καταλάβαινε ότι η εργασία μπορεί να είναι η πηγή της μεγαλύτερης μας χαράς, αλλά ότι ο καπιταλισμός την έχει μετατρέψει σε κάτι που όλοι μας απεχθανόμαστε. Όλοι μισούν τις Δευτέρες. Η Δευτέρα είναι η μέρα που χάνουμε την ελευθερία του Σαββατοκύριακου και αρχίζουμε να δουλεύουμε. Αλλά γιατί οι άνθρωποι μισούν τις Δευτέρες; Γιατί δεν απολαμβάνουν οι άνθρωποι τη δουλειά τους; Ουσιαστικά, η σύγχρονη δουλειά, μας βάζει να κάνουμε ένα πράγμα όλη μέρα, αλλά μας αποξενώνει από αυτό που πιστεύουμε ότι θα μπορούσαμε ιδανικά να προσφέρουμε στην κοινωνία. Κάποιος που μπορεί να θέλει να γράψει μουσικές συμφωνίες μπορεί να χρειαστεί να εργαστεί σε ένα εργοστάσιο, επειδή πρέπει να βγάλει χρήματα για να έχει φαγητό και στέγη. Αντιθέτως, μερικοί άνθρωποι που δουλεύουν σε αυτό που πιστεύουν ότι συμβάλλει στην κοινωνία (για παράδειγμα οι εκπαιδευτικοί) πληρώνονται πολύ λίγο για να το κάνουν. Ένα άλλο πρόβλημα που συμβάλλει στην αποξένωση είναι ότι η σύγχρονη εργασία έχει γίνει εξαιρετικά εξειδικευμένη. Οι καπιταλιστές και οι ιδιοκτήτες εργοστασίων δεν θέλουν επιδέξιους τεχνίτες να παράγουν τις καρέκλες στο εργοστάσιο επίπλων τους, θέλουν να είναι σε θέση να προσλάβουν σχεδόν οποιονδήποτε για να παράγουν ένα πόδι μιας καρέκλας και τρία άλλα άτομα να παράγουν τα άλλα τρία πόδια, γιατί τότε είναι εύκολο να απολύσουν και να αντικαταστήσουν κάποιον αν υπάρχει περιθώριο κέρδους ή η παραγωγή μπορεί να αυξηθεί μέσω της τεχνολογικής προόδου. Δέκα άτομα θα μπορούσαν να αντικατασταθούν από έναν υπολογιστή και έναν μηχανικό για τη συντήρηση του υπολογιστή, αφήνοντας 9 άτομα άνεργα, όλα για χάρη του κέρδους.

Ο καπιταλισμός είναι πολύ ασταθής.

Από την αρχή του, ο καπιταλισμός είναι γεμάτος οικονομικές κρίσεις. Οι καπιταλιστές μπορεί να ωραιοποιούν αυτές τις κρίσεις ως «αφύσικες» και «σπάνιες» και «σύντομα οι τελευταίες», αλλά αυτό απέχει μακράν από την πραγματικότητα, υποστήριξε ο Μαρξ, επειδή ο καπιταλισμός είναι ασταθής από τη φύση του. Ο καπιταλισμός πάσχει από μια κρίση αφθονίας και όχι, όπως στο παρελθόν, μια κρίση έλλειψης. Η σύγχρονη παραγωγή είναι υπερβολικά αποτελεσματική. Παράγουμε πάρα πολλά: Πολύ περισσότερο από ό,τι θα μπορούσαμε ποτέ να καταναλώσουμε. Η σύγχρονη εργασία είναι τόσο παραγωγική που θα μπορούσαμε να δώσουμε σε όλους στη Γη ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, αρκετό φαγητό και νερό, καθώς και δωρεάν πρόσβαση σε ένα καλό σχολείο και ένα νοσοκομείο. Όμως, σύμφωνα με υπολογισμούς του Παγκόσμιου Επισιτιστικού Προγράμματος, υπάρχουν πάνω από 795 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο που δεν έχουν αρκετή τροφή για να ζήσουν μια υγιή και ενεργή ζωή. Επιπλέον, σύμφωνα με την Παγκόσμια Εκστρατεία Εκπαίδευσης, περισσότερα από 70 εκατομμύρια άτομα δεν έχουν πρόσβαση σε εκπαίδευση. Εάν επρόκειτο να παράγουμε μόνο πράγματα που χρειαζόμαστε, αντί, για παράδειγμα, 24 διαφορετικές μάρκες σαπουνιού, πολύ λίγοι από εμάς θα έπρεπε πραγματικά να εργαστούν και θα μπορούσαμε να διασφαλίσουμε ότι ο απλός άνθρωπος έχει αυτά που χρειάζεται για να επιβιώσει. Μόλις έχουμε όλοι αρκετό φαγητό και στέγη, μπορούμε να αρχίσουμε να ανησυχούμε για την παραγωγή λιγότερο ουσιαστικών πραγμάτων.

Τι είναι ο σοσιαλισμός;

Όταν οι περισσότεροι άνθρωποι (στον δυτικό κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Βόρειας Αμερικής και της Ευρώπης) ακούνε τη λέξη "σοσιαλισμός", σκέφτονται τα σκανδιναβικά και κεντρικά ευρωπαϊκά κράτη πρόνοιας που έχουν υψηλούς φόρους και διαφορετικές μορφές κοινωνικής ασφάλισης. Είναι μια κοινή παρανόηση ότι αυτές οι χώρες είναι σοσιαλιστικές. Ο σωστός όρος για την περιγραφή αυτών των χωρών είναι η «σοσιαλδημοκρατία», που είναι μια ρεβιζιονιστική(αναθεωρητική) μορφή σοσιαλισμού που δεν υποστηρίζει τη μετάβαση στον σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής. Αυτές οι χώρες είναι από όλες τις απόψεις ακόμα καπιταλιστικές. Υποστηρίζουν μια μεταρρύθμιση του σημερινού καθεστώτος, όχι μια πλήρη μετάβαση από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό.

Αυτό που είναι ο σοσιαλισμός, στην πραγματικότητα, είναι μια πολιτική και οικονομική θεωρία της κοινωνικής οργάνωσης που υποστηρίζει ότι τα μέσα παραγωγής, διανομής και ανταλλαγής πρέπει να ανήκουν και να ρυθμίζονται από την κοινότητα στο σύνολό της, παρά από ιδιώτες.

Οι σοσιαλιστές πιστεύουν ότι οι εργαζόμενοι έχουν το δικαίωμα να «θερίσουν ό,τι σπέρνουν», δηλαδή ότι έχουν δικαίωμα στον πλούτο που παράγουν και ότι οι καπιταλιστές που δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να κατέχουν επιχειρήσεις, εργοστάσια, εταιρείες κ.λπ., δεν έχουν κανένα δικαίωμα να κλέψουν πλούτο από τους εργαζόμενους. Ο σοσιαλισμός είναι μια εγγενώς αντι-καπιταλιστική ιδεολογία, και οι σοσιαλιστές πιστεύουν ότι ο καπιταλισμός είναι ένα ξεπερασμένο σύστημα που πρέπει να αντικατασταθεί, προκειμένου η εργατική τάξη να επιτύχει πραγματική ελευθερία από την καταπίεση και την εκμετάλλευση.

Ο «σοσιαλισμός» μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί ως όρος-ομπρέλα, που περιγράφει μια συλλογή ιδεολογιών που υποστηρίζουν τον σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής. Αυτό περιλαμβάνει αλλά δεν περιορίζεται σε:

• Αναρχισμός

• Κομμουνισμός

• Δημοκρατικός σοσιαλισμός

• Ελευθεριακός σοσιαλισμός

• Συνδικαλισμός

Οι περισσότερες μορφές σοσιαλισμού βασίζονται σε ή τουλάχιστον εμπνέονται από τον μαρξισμό.

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και δημοκρατικού σοσιαλισμού;

Με απλά λόγια, ο δημοκρατικός σοσιαλισμός υποστηρίζει μια μετάβαση (είτε επαναστατική είτε ρεφορμιστική) από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής στον σοσιαλιστικό τρόπο παραγωγής που συνοδεύεται από ένα δημοκρατικό σύστημα. Αντιθέτως, η σοσιαλδημοκρατία υποστηρίζει μια «καλύτερη» εκδοχή του καπιταλισμού που επιτυγχάνεται μέσω της μεταρρύθμισης του τρέχοντος καθεστώτος η οποία επιτρέπει την κυβερνητική ιδιοκτησία μη κερδοσκοπικών (κυρίως) τμημάτων της κοινωνίας , καθώς και δικτύων κοινωνικής ασφάλισης και κοινωνικής πρόνοιας που πληρώνονται από αυξημένους φόρους.

Ποιό είναι το πρόβλημα με την κοινωνική ασφάλιση και το κράτος πρόνοιας;

Δεν υπάρχει κανένα εγγενές πρόβλημα με κανένα από τα δύο. Στην πραγματικότητα, οι σοσιαλιστές θέλουν περισσότερη πρόνοια και κοινωνική ασφάλιση. Οι σοσιαλιστές θέλουν να διασφαλίσουν ότι ο καθένας έχει ένα μέρος για να ζήσει, αρκετό φαγητό και νερό για μια υγιή ζωή, καθώς και δωρεάν πρόσβαση σε καλά σχολεία και νοσοκομεία, μεταξύ άλλων (γονική άδεια, νόμοι για την ασφάλεια στην εργασία, αμειβόμενες αναρρωτικές άδειες, αμειβόμενες διακοπές κτλ). Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι σοσιαλιστές με τις σοσιαλδημοκρατίες (οι οποίες φημίζονται για την παροχή αυτών των πολυτελειών στους πολίτες τους) είναι ότι παρέχουν μόνο μερικά από αυτά τα πράγματα (για παράδειγμα, οι σοσιαλδημοκρατίες δεν παρέχουν δωρεάν στέγαση) και ότι τα αυτά πληρώνονται κυρίως μέσω φόρων. Οι υψηλοί φόροι εισοδήματος αντιβαίνουν άμεσα στη σοσιαλιστική ιδέα να επιτρέπεται στους εργαζόμενους να αποκομίζουν τους καρπούς των κόπων τους. Κλέβοντας τους μισθούς του προλεταριάτου (της εργατικής και της μεσαίας τάξης), το σοσιαλδημοκρατικό κράτος δεν είναι καλύτερο από την καπιταλιστική τάξη, η οποία χρησιμοποιεί τη μέθοδο της πρωτογενούς συσσώρευσης για να κλέψει κέρδη από τους εργάτες της. Περισσότερα για αυτό παρακάτω.

Τι είναι ο μαρξισμός;

Ο μαρξισμός είναι μια κοσμοθεωρία και μια μέθοδος κοινωνικής ανάλυσης, καθώς και μια συλλογή πολιτικών και οικονομικών θεωριών που αναπτύχθηκαν από τους Karl Marx και Friedrich Engels. Ο μαρξισμός επικεντρώνεται στις ταξικές σχέσεις και την κοινωνική σύγκρουση και χρησιμοποιεί μια υλιστική ερμηνεία της ιστορικής ανάπτυξης και μια διαλεκτική άποψη του κοινωνικού μετασχηματισμού. Η μαρξιστική μεθοδολογία χρησιμοποιεί την οικονομική και κοινωνικοπολιτική έρευνα και την εφαρμόζει στην κριτική και την ανάλυση της ανάπτυξης του καπιταλισμού και του ρόλου της ταξικής πάλης στη συστηματική οικονομική αλλαγή.

Ενώ ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός υπήρχαν πριν από τον Μαρξ, αυτός και ο Ένγκελς ήταν αυτοί που μετέτρεψαν το ουτοπικό όνειρο μιας τέλειας κοινωνίας σε πρακτική επιστήμη. Ο Karl Marx και ο Friedrich Engels είναι μόνοι υπεύθυνοι για τη διάδοση του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού σε όλο τον κόσμο, και είναι ασφαλές να πούμε ότι ο σοσιαλισμός θα παρέμενε μια μη πρακτική, ουτοπική, σχεδόν αδύνατον να εφαρμοστεί ιδεολογία χωρίς τις μαρξιστικές αναλύσεις.

Τι είναι ο κομμουνισμός;

Ο κομμουνισμός είναι μια κοινωνική, πολιτική και οικονομική ιδεολογία, ένα κίνημα με απώτερο στόχο την ίδρυση μιας κομμουνιστικής κοινωνίας. Η κομμουνιστική κοινωνία είναι το τελευταίο στάδιο του σοσιαλισμού (από μια υλιστική προοπτική της ιστορίας, βλέπε: Μαρξισμό). Ορίζεται ως μια κοινωνικοοικονομική τάξη πραγμάτων που βασίζεται στην κοινή ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και στην απουσία κοινωνικών τάξεων, χρήματος και κράτους. Ο όρος «κομμουνιστική κοινωνία» δεν πρέπει να συγχέεται με τη δυτική έννοια του «κομμουνιστικού κράτους», ο οποίος αναφέρεται σε ένα κράτος που κυβερνάται από ένα κόμμα το οποίο ακολουθεί μια παραλλαγή του μαρξισμού-λενινισμού.

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ σοσιαλισμού και κομμουνισμού;

Στη μαρξιστική θεωρία, ο σοσιαλισμός είναι η μεταβατική κατάσταση μεταξύ της ανατροπής του καπιταλισμού και της πραγματοποίησης του κομμουνισμού. Ο κομμουνισμός είναι ένα ανώτερο στάδιο του σοσιαλισμού, και ο σοσιαλισμός ένα κατώτερο στάδιο του κομμουνισμού.

«Κομμουνιστικές» χώρες όπως η Κίνα, η Κούβα, το Λάος, το Νεπάλ και το Βιετνάμ δεν ισχυρίστηκαν ποτέ ότι πέτυχαν κομμουνισμό, αλλά είναι κομμουνιστικές υπό την έννοια ότι στόχος τους είναι η εγκαθίδρυση μιας κομμουνιστικής κοινωνίας.

Άρα οι κομμουνιστές είναι σοσιαλιστές;

Ναι, όλοι οι κομμουνιστές είναι εξ ορισμού σοσιαλιστές, αλλά δεν είναι όλοι οι σοσιαλιστές κομμουνιστές. Οι περισσότεροι σοσιαλιστές συμφωνούν ότι, θεωρητικά, ο κομμουνισμός πρέπει να είναι ο επόμενος τρόπος παραγωγής μετά τον σοσιαλισμό, αλλά διαφορετικές σοσιαλιστικές ιδεολογίες έχουν τις δικές τους ιδέες για το πώς θα έπρεπε να επιτευχθεί αυτή η κοινωνία και πώς θα μοιάζει (και αν μπορεί καν να επιτευχθεί). Επιπλέον, πολλές σοσιαλιστικές οργανώσεις και πολιτικά κόμματα δεν θέλουν πλέον να συνδέονται με τη λέξη κομμουνισμός, αφού η Σοβιετική Ένωση και το Ανατολικό Μπλοκ άλλαξαν ουσιαστικά την έννοια της λέξης κομμουνισμός από «μια μη κρατική, χωρίς χρήματα, παγκόσμια κοινωνία χωρίς ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής» σε «ένα κράτος που κυβερνάται από ένα μαρξιστικό-λενινιστικό πολιτικό κόμμα».

Οι σοσιαλιστές υποστηρίζουν τη δημοκρατία ή τη δικτατορία;

Δημοκρατία. Σε κανένα στάδιο του σοσιαλισμού δεν είναι απαραίτητη μια δικτατορία. Ωστόσο, οι σοσιαλιστές υποστηρίζουν τη λεγόμενη «δικτατορία του προλεταριάτου», η οποία δεν πρέπει να συγχέεται με μια πραγματική δικτατορία. Στη μαρξιστική θεωρία, όλες οι κοινωνίες που έχουν οικονομικές τάξεις έχουν επίσης μια δικτατορία μιας από αυτές τις τάξεις. Στην καπιταλιστική κοινωνία, η μεγαλοαστική τάξη κατέχει πολιτική εξουσία πάνω στο προλεταριάτο, και έτσι η καπιταλιστική κοινωνία μπορεί να ονομαστεί δικτατορία της μπουρζουαζίας. Αντιθέτως, η σοσιαλιστική κοινωνία υποτίθεται ότι κυβερνάται από την εργατική τάξη, επομένως ονομάζεται δικτατορία του προλεταριάτου, δηλαδή «κυριαρχία της εργατικής τάξης». Ωστόσο, η δικτατορία του προλεταριάτου υπάρχει μόνο στη σοσιαλιστική κοινωνία. Στην κομμουνιστική κοινωνία, που είναι δίχως τάξεις, δεν υπάρχει δικτατορία οποιασδήποτε συγκεκριμένης τάξης.

Τούτου λεχθέντος, πολλοί σοσιαλιστές πιστεύουν ότι είναι αδύνατο να επιτευχθεί ο σοσιαλισμός μέσω της αστικής (φιλελεύθερης, κοινοβουλευτικής) δημοκρατίας, επειδή αυτά τα συστήματα σχεδιάστηκαν από τους πλούσιους για να διατηρήσουν τους πλούσιους στην εξουσία. Αλλά, δεν είναι αλήθεια ότι οι σοσιαλιστές δεν θέλουν δημοκρατία. Στην πραγματικότητα, οι σοσιαλιστές θέλουν περισσότερη δημοκρατία από ότι υπάρχει ήδη. Οι σοσιαλιστές θέλουν πραγματική δημοκρατία όπου η ψήφος και η γνώμη κάθε ατόμου έχει πραγματικά σημασία. Οι σοσιαλιστές δεν θέλουν απλώς μια πιο άμεση δημοκρατία (δηλαδή να επιτρέπεται στον πληθυσμό να ελέγχει άμεσα τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η χώρα τους, αντί να τους αφήνει να ψηφίσουν για έναν «εκπρόσωπο» που υποστηρίζει ότι θα δρα προς το συμφέρον τους, αλλά δεν είναι πραγματικά υποχρεωμένος να το κάνει), αλλά και να επιτρέψει τον δημοκρατικό έλεγχο των μέσων παραγωγής. Δηλαδή, να επιτρέψει σε όλους τους εργαζομένους να αποφασίζουν δημοκρατικά πώς θα λειτουργεί ο τόπος εργασίας τους, τι παράγεται, για πόσο θα πρέπει να πωληθεί και ούτω καθεξής.

Ήταν η ναζιστική Γερμανία σοσιαλιστική;

Αν και το Ναζιστικό Κόμμα ονομαζόταν «Εθνικοσοσιαλιστικό», δεν ήταν σοσιαλιστικό. Οι Ναζί προωθούσαν μια εταιρική, ταξική συνεργατική ιδεολογία την οποία ονόμαζαν «σοσιαλιστική» σε μια προσπάθεια να αποκτήσουν την υποστήριξη της εργατικής τάξης (ο σοσιαλισμός ήταν μια εξαιρετικά δημοφιλής ιδέα στη Γερμανία εκείνη την εποχή). Στην πράξη, η ναζιστική Γερμανία ιδιωτικοποίησε το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας, έκανε τα ανεξάρτητα εργατικά συνδικάτα παράνομα και τοποθέτησε τους κομμουνιστές, τους σοσιαλιστές και τους σοσιαλδημοκράτες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μαζί με άλλους «ανεπιθύμητους» πολίτες όπως οι Εβραίοι, οι έγχρωμοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες κ.λπ.

Δεν θα επιτρέπεται σε κανέναν να κατέχει τίποτα υπό τον κομμουνισμό;

Εάν φοβάστε ότι οι κομμουνιστές θα μπουν στο σπίτι σας και θα πάρουν το Xbox σας επειδή η ιδιωτική ιδιοκτησία έχει καταργηθεί, μπορείτε να κοιμηθείτε ήσυχοι γνωρίζοντας ότι η «ιδιωτική ιδιοκτησία» δεν είναι η ίδια με την «προσωπική ιδιοκτησία». Η ιδιωτική ιδιοκτησία αναφέρεται στα μέσα παραγωγής (εργοστάσια, μηχανήματα κ.λπ.), ενώ η προσωπική ιδιοκτησία αναφέρεται σε πράγματα που σας ανήκουν ως απλός πολίτης. Το σπίτι σας, το αυτοκίνητό σας και η κονσόλα Xbox σας αποτελούν προσωπική ιδιοκτησία και ανήκουν σε εσάς.

Οι καθαρίστριες και οι γιατροί θα πληρώνεται το ίδιο υπό τον κομμουνισμό;

Όχι, οι κομμουνιστές είναι υπέρ του οι εργαζόμενοι να παίρνουν τα εύσημα που τους αξίζουν. Ένας γιατρός συμβάλλει περισσότερο στην κοινωνία από ό,τι κάνει μια καθαρίστρια, οπότε ο γιατρός παίρνει περισσότερα από τον επιστάτη, αλλά και οι δύο χρειάζονται ακόμα φαγητό, νερό, σπίτι, υγειονομική περίθαλψη, εκπαίδευση, ίσως ένα αυτοκίνητο κ.λπ. Ο γιατρός, ωστόσο, μπορεί να πάρει καλύτερα πράγματα, περισσότερες άδειες, λιγότερες ώρες και άλλα μη χρηματικά οφέλη.

Υπάρχει επίσης η πτυχή ότι ασήμαντες θέσεις όπως «καθαρίστρια» μπορεί να μην υπάρχουν καν στο πλαίσιο του σοσιαλισμού ή του κομμουνισμού και ότι το καθήκον του καθαρισμού θα μοιράζεται μεταξύ των μελών μιας συγκεκριμένης κοινότητας (όπως για παράδειγμα σε έναν χώρο εργασίας ή μια γειτονιά).

Και εν τέλει, οι κομμουνιστές θέλουν να καταργήσουν πλήρως τα χρήματα.

Σε μια σκηνή από το "Star Trek: First Contact" ο Captain Picard εξηγεί σε μια γυναίκα του 21ου αιώνα πώς τα "οικονομικά του μέλλοντος είναι κάπως διαφορετικά" και ότι τα χρήματα δεν υπάρχουν πλέον. Ο Picard περιγράφει πώς "η απόκτηση πλούτου δεν είναι πλέον η κινητήρια δύναμη στη ζωή μας" ότι αντ 'αυτού "εργαζόμαστε για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας και την υπόλοιπη ανθρωπότητα".

Ωστόσο, η κατάργηση του χρήματος δεν θα έρθει ταυτόχρονα με την κατάργηση του καπιταλισμού. Τα χρήματα θα εξακολουθήσουν να χρησιμοποιούνται στη σοσιαλιστική κοινωνία, πιθανώς για εκατοντάδες χρόνια. Ένα πολύ σημαντικό μέρος του σοσιαλισμού είναι ότι οι εργοδότες δεν θα μπορούν πλέον να εκμεταλλευτούν τους εργαζόμενους τους και θα μπορούν ελεύθερα να απολαύσουν τους καρπούς της εργασίας τους. Για κάποιο χρονικό διάστημα, αυτό πιθανότατα θα εκδηλώνεται ως χρήματα που θα μπορούν να δαπανηθούν για την αγορά καταναλωτικών αγαθών: βιντεοπαιχνίδια, αυτοκίνητα, πούρα, καλό φαγητό κ.λπ. Οτιδήποτε μπορεί να θέλει ένας απλός άνθρωπος. Εάν ο σοσιαλισμός γίνει ο κυρίαρχος τρόπος παραγωγής στον κόσμο και ο αυτοματισμός και η παραγωγικότητα συνεχίσουν να αυξάνονται με τον τρέχον ρυθμό τους, η ανάγκη για χρήματα, καθώς και για κράτη, θα εξαφανιστεί. Σε αυτό το σημείο, η σοσιαλιστική κοινωνία θα αρχίσει να μεταβαίνει σε κομμουνιστική κοινωνία.

Δύο υπέροχα βίντεο που προτείνω είναι το "Humans Need Not Apply" από τον CGPGrey και το "The Rise of the Machines - Why Automation is Different this Time" από το Kurzgesagt . Αναλύουν λεπτομερώς πόσο καταστροφικός είναι ο αυτοματισμός για την καπιταλιστική μας κοινωνία. Ωστόσο, στον σοσιαλισμό / κομμουνισμό, ο αυτοματισμός είναι αποκλειστικά ωφέλιμος. Θα επιτρέψει απλώς σε περισσότερους ανθρώπους να αφιερώσουν χρόνο κάνοντας αυτό που πραγματικά θέλουν να κάνουν, αντί να εργάζονται σε ένα εργοστάσιο.

Δεν έχουν αποτύχει όλες οι προσπάθειες σοσιαλισμού; Τι γίνεται με τον Στάλιν και τα γκούλαγκ κ.ο.κ.

Όχι, πολλά από αυτά πέτυχαν. Στα περισσότερα μέρη όπου έχετε ακούσει ότι υπάρχει μια σοσιαλιστική επανάσταση, οι υλικές συνθήκες έχουν βελτιωθεί μαζικά. Αν δεν υπήρχαν επαναστάσεις σε αυτά τα μέρη, πιθανότατα δεν θα είχατε ακούσει τίποτα για αυτά και θα ήταν ακριβώς όπως όλες οι φτωχές καπιταλιστικές χώρες στην Αφρική, τη Νότια Αμερική και την Ασία.

Όταν πρόκειται για ερωτήσεις όπως «Ήταν ο Στάλιν υπεύθυνος για εκατομμύρια θανάτους;», οι σοσιαλιστές πολύ σπάνια συμφωνούν μεταξύ τους. Υπάρχουν γενικά τρεις τρόποι για τους σοσιαλιστές να δουν τον Στάλιν και την εποχή του:

• Ο Στάλιν ήταν ένας βάναυσος δικτάτορας που πρόδωσε τον Λένιν και το σοσιαλισμό στο σύνολό του.

• Ο Στάλιν έκανε το καλύτερο που μπορούσε σε μια κακή κατάσταση (2ος Παγκόσμιος Πόλεμος).

• Ο Στάλιν δεν ήταν δικτάτορας και έκανε καλές συνεισφορές στον σοσιαλισμό και στον κόσμο συνολικά.

Αλλά αντί να προσπαθώ να υποστηρίξω τη μία ή την άλλη πλευρά, θα προτείνω μερικά βιβλία που υποστηρίζουν διαφορετικές απόψεις σχετικά με το θέμα που μπορείτε να διαβάσετε. Οι σύνδεσμοι θα βρίσκονται στο κάτω μέρος αυτής της σελίδας.

Είναι η σοσιαλδημοκρατία ή «σοσιαλισμός σκανδιναβικού στιλ» μια βιώσιμη εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό;

Η σοσιαλδημοκρατία είναι ένα σύστημα που, εξ ορισμού, υποστηρίζει την κοινωνική δικαιοσύνη στο πλαίσιο μιας καπιταλιστικής οικονομίας. Δεν χρησιμεύει ως εναλλακτική λύση στον ίδιο τον καπιταλισμό, αλλά μάλλον μια διαφορετική, "φιλικότερη" εκδοχή του. Για πολλούς, το σοσιαλδημοκρατικό σύστημα μοιάζει με ένα καλό μεσαίο έδαφος μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού. Αλλά η σοσιαλδημοκρατία είναι ένα σύστημα που βασίζεται όχι μόνο στην εκμετάλλευση των εργαζομένων στη χώρα στην οποία είναι εγκατεστημένη, αλλά και στην ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση των χωρών του «τρίτου κόσμου» του παγκόσμιου νότου. Η σοσιαλδημοκρατία δεν είναι βιώσιμη χωρίς την πολυτέλεια που προσφέρει η φθηνή υπεράκτια εργασία. Εάν βελτιωθούν οι συνθήκες για τους εργαζόμενους σε χώρες του τρίτου κόσμου (π.χ. η παιδική εργασία είναι παράνομη και η 12ωρη εργάσιμη ημέρα αλλάξει σε 8- ή 6ωρη),το επίπεδο ζωής στις σοσιαλδημοκρατικές χώρες πέφτει.

Περαιτέρω κριτικές για τη σοσιαλδημοκρατία περιλαμβάνουν το γεγονός ότι τα δημοκρατικά συστήματα των σοσιαλδημοκρατικών χωρών εξακολουθούν να εξυπηρετούν την μεγαλοαστική τάξη. Οι πλούσιοι και οι εταιρείες εργάζονται ακούραστα για να αναιρέσουν τις νίκες που έχουν κερδίσει οι εργαζόμενοι με δημοκρατικά μέσα (καθολική υγειονομική περίθαλψη, δωρεάν εκπαίδευση, επιδοτήσεις ανεργίας, αύξηση του ελάχιστου μισθού κ.λπ.), με αποτέλεσμα το μισό κοινοβούλιο σε οποιαδήποτε δεδομένη σοσιαλδημοκρατική χώρα να είσαι μεγαλοαστικό, και το άλλο μισό να είναι σοσιαλδημοκρατικό, με τις δύο πλευρές να διεξάγουν μια αμφιταλαντευόμενη πολιτική μάχη που δεν τελειώνει ποτέ και δεν έχει νικητή. 

Οι βραχείες 4ετείς θητείες μόνο προσθέτουν στο πρόβλημα: Ένα κόμμα με πλειοψηφική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση σε μια σοσιαλδημοκρατική χώρα προσπαθεί απεγνωσμένα να κάνει όσο το δυνατόν πιο βραχυπρόθεσμη αλλαγή ενω αν δεν έχει πλειοψηφία δεν κάνει τίποτα, με αποτέλεσμα κανένα κόμμα να μην αναλάβει ποτέ μακροπρόθεσμες δεσμεύσεις και να εγκαταλείπει σχεδόν εντελώς την ιδεολογία. Μετατρέπει την πολιτική σε ένα αθλητικό παιχνίδι όπου οι πολίτες ψηφίζουν την αγαπημένη τους ομάδα, όχι για οποιονδήποτε ιδεολογικό λόγο, αλλά επειδή πιστεύουν ότι η ομάδα τους είναι η καλύτερη ή έχει το πιο όμορφο λογότυπο ή το καλύτερο σύνθημα ή τον πιο όμορφο αρχηγό κόμματος ή απλά γιατί οι γονείς τους ψηφίζουν αυτό το κόμμα. (Πηγή)

Ο σοσιαλισμός / ο κομμουνισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει λόγω της ανθρώπινης φύσης.

Μια γρήγορη ματιά στην ιστορία και την ανθρωπολογία θα καταρρίψει την ιδέα ότι η «ανθρώπινη φύση» είναι ένα στατικό αμετάβλητο πράγμα. Η ανθρώπινη φύση και συμπεριφορά είναι εν μέρει πλαστική (επιρροές ιστορικών και πολιτιστικών συνθηκών στον συγκεκριμένο τρόπο παραγωγής), η οποία αποδεικνύεται από τις τεράστιες διαφορές στην ανθρώπινη συμπεριφορά και την κοινωνική οργάνωση σε διάφορες ιστορικές περιόδους και γεωγραφικές τοποθεσίες. Η κοινωνίες, η ανθρώπινη συμπεριφορά και ιδεολογία έχουν αλλάξει με την πάροδο του χρόνου με τον ίδιο τρόπο που τα είδη αλλάζουν γενετικά με την πάροδο του χρόνου.

«Το να βλέπεις ανθρώπους στην καπιταλιστική κοινωνία και να καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι η ανθρώπινη φύση είναι εγωισμός, είναι σαν να βλέπεις ανθρώπους σε ένα εργοστάσιο όπου η ρύπανση καταστρέφει τους πνεύμονές τους και να λές ότι είναι ανθρώπινη φύση  το να βήχει».

- Andrew Collier, Marx: Ένας οδηγός για αρχάριους

Τα επιχειρήματα της ανθρώπινης φύσης οφείλονται στο γεγονός ότι η κυρίαρχη ιδεολογία της κοινωνίας διαμορφώνεται από τις βασικές οικονομικές σχέσεις. Με άλλα λόγια, το θεωρούμε «φυσικό» να εργαζόμαστε για χρηματικά κίνητρα, διότι αυτή είναι σχεδόν η μόνη επιλογή που έχουμε τώρα. Φαίνεται "φυσικό" ότι πρέπει να υπάρχει ιεραρχία γιατί τις έχουμε στις δουλειές μας, στη δημοκρατία μας, στο σπίτι χάρη στις πατριαρχικές οικογενειακές σχέσεις κ.λπ. Οι άνθρωποι παρουσιάζονται ως «εκ φύσεως» φιλάργυροι διότι δίχως χρήματα δεν εχουμε τα μέσα να παρεχουμε φαί ή καταφύγιο, γι 'αυτό είναι προς το συμφέρον μας να προσπαθήσουμε να συγκεντρώσουμε χρήματα στο πλαίσιο της τρέχουσας οικονομικής κατάστασης. Ο καπιταλισμός αναγκάζει κυριολεκτικά τους καπιταλιστές να συμπεριφέρονται με τρόπο που μπορεί να εκληφθεί ως άπληστος, γιατί αν δεν το κάνουν αυτοί, θα το κάνει ο ανταγωνιστής τους και τότε θα αφομοιωθούν ή θα καταστραφούν. Το ίδιο το σύστημα κάνει αυτα τα πράγματα να φαντάζουν φυσικά ή απαραίτητα.

Αλλά ο Ένγκελς, ο Μαρξ και άλλοι διέψευσαν αυτούς τους ισχυρισμούς περί της ανθρώπινης φύσης κοιτάζοντας την ιστορία. Ανάμεσα σε πολλά ιθαγενή έθνη στην Αμερική, δεν υπήρχαν χρήματα. Πώς, λοιπόν, έγινε το οτιδήποτε εάν τα χρήματα είναι το μόνο κίνητρο για εργασία; Υπάρχουν επίσης πολλά αποδεικτικά στοιχεία ότι οι άνθρωποι, για εκατομμύρια χρόνια, λειτουργούσαν λίγο πολύ κοινοτικά, με ελάχιστη ή καθόλου ιεραρχία. Αν ήταν έμφυτη «ανθρώπινη φύση», πώς θα μπορούσε να είναι έτσι; Πώς θα μπορούσαν οι άπληστοι άνθρωποι να συνεργαστούν και να επιβιώσουν κατά τη διάρκεια αυτών των εκατομμυρίων χρόνων έλλειψης, αν όλοι ήταν τόσο άπληστοι και καθαρά ιδιοτελείς εκ φύσεως;

Το να αποδώσουμε τη σύγχρονη ανθρώπινη συμπεριφορά στην «ανθρώπινη φύση» χωρίς να κοιτάξουμε την ιστορία και χωρίς να εξετάσουμε τις επιπτώσεις του περιβάλλοντος και των κοινωνικών σχέσεων που απαραιτήτως διαμορφώνουν την ανθρώπινη συμπεριφορά είναι απλοϊκό και μη επιστημονικό και είναι συνήθως μια δικαιολογία από τους πολιτικά δειλούς ή εκείνους που επωφελούνται από το τρέχον οικονομικό σύστημα.

Θα ήθελα να επισημάνω ότι υπάρχει μια τεράστια προσπάθεια προπαγάνδας για τον έλεγχο αυτής της ρητορικής και τον εξαναγκασμό της στο μυαλό μας. Αλλά, η πραγματική καρδιά του θέματος, που θα σας έλεγε ο Μαρξ, είναι ότι το σύστημα (καπιταλισμός) σας επιβάλλει αυτές τις συνθήκες. Προκειμένου να πετύχει κάποιος στον καπιταλισμό, αποδίδει συχνά η απληστία, και πολλές καταστάσεις προκύπτουν όπου το να μην συμπεριφέρεται άπληστα ισούται με το να μείνει πίσω και να διακινδυνεύσει να χάσει. Και το να χάσεις στον καπιταλισμό είναι να γίνεις σκλάβος του χρέους και αν όχι αυτό τότε να είσαι άστεγος, απένταρος, πεινασμένος, και με μια λέξη, καταπιεσμένος. Και εδώ είναι που οι ιδέες του Μαρξ γίνονται πραγματικά ισχυρές. Εάν θέλετε να αλλάξετε αυτήν τη συμπεριφορά - το να συμπεριφερεστε με απληστία - τότε πρέπει να αλλάξετε μόνο το σύστημα στο οποίο βρίσκεστε. Εάν έχετε ένα σύστημα (σοσιαλισμός), όπου θα έχετε πάντα ένα σπίτι, θα έχετε πάντα φαγητό, θα έχετε πάντα ιατρική περίθαλψη, θα έχετε πάντα νερό - τότε δεν χρειάζεται να συμπεριφέρεστε με απληστία για να επιβιώσετε και να ζήσετε με αξιοπρέπεια και σκοπό. Ο Μαρξ θα υποστήριζε ότι η απληστία θα φύγει από την ανθρώπινη κατάσταση. Η φτώχεια και ο πόλεμος επίσης. Αυτή ήταν η επικίνδυνη ιδέα του Καρλ Μαρξ - δεν θα αλλάζατε μόνο τον κόσμο, αλλά όλη την ανθρωπότητα.

Κανείς δεν θα ήθελε να εργαστεί κάτω από τον κομμουνισμό.

Το κίνητρο για εργασία είναι το ίδιο όπως πάντα: αυτό που ενεργοποιείται από τον τρόπο παραγωγής. Ο εγωισμός δεν ήταν το κύριο κίνητρο για εργασία σε πολλές εποχές. Είναι ανόητο να σκεφτόμαστε ότι χωρίς τον καπιταλισμό και τους καπιταλιστές όλοι θα καθόμασταν άπραγοι και θα λιμοκτονούσαμε. Η συντριπτική πλειοψηφία της ανθρώπινης ιστορίας ήταν δίχως αυτά τα πράγματα, σε μια μορφή πρωτόγονου κομμουνισμού.

Σκεφτείτε το έτσι: Εσείς και δύο φίλοι σας ζείτε σε ένα αγρόκτημα. Όλοι χρειάζεστε έναν αχυρώνα, οπότε μαζεύεστε και χτίζετε έναν αχυρώνα. Κάποιος κόβει το ξύλο, κάποιος κάνει τα σχέδια, κάποιος σέρνει το ξύλο στο σημείο που πρέπει να χτιστεί ο αχυρώνας και μετά όλοι χτίζετε τον αχυρώνα μαζί. Επειδή και οι τρεις χρειάζεστε τον αχυρώνα και και οι τρεις σας θα χρησιμοποιήσετε τον αχυρώνα, δεν υπάρχει ανάγκη ανταλλαγής χρημάτων κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας. Τα μέσα παραγωγής του αχυρώνα ανήκουν και στους τρεις με κοινοτικό τρόπο. Συγχαρητήρια: Μόλις συμμετείχατε στον κομμουνισμό. Δεν ήταν τόσο τρομακτικό, έτσι;

Δεν υπάρχει "Διευθύνων Σύμβουλος του αχυρώνα" που υπαγορεύει στους άλλους δύο, τους πληρώνει μισθό και, στη συνέχεια, γίνεται ο μοναδικός ιδιοκτήτης του αχυρώνα, χρεώνοντας τους άλλους δύο κάθε φορά που θέλουν να χρησιμοποιήσουν τον αχυρώνα. Επειδή αυτό είναι αναποτελεσματικό. Ο καπιταλισμός είναι αναποτελεσματικός. Ο καπιταλισμός δεν λειτουργεί, λόγω της «ανθρώπινης φύσης».

Ο σοσιαλισμός / ο κομμουνισμός είναι ιδεαλιστικός.

Αυτό δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Ο σοσιαλισμός βασίζεται στον ιστορικό και διαλεκτικό υλισμό, παρά στη διαλεκτική του Hegel. Αυτό σημαίνει ότι βασίζεται σε μια τεκμηριωμένη υλιστική κατανόηση της κοινωνίας και στις συγκρούσεις που προκύπτουν από διαφορετικά ταξικά συμφέροντα - που εκδηλώνονται ως φυσική σύγκρουση σε αντίθεση με τις ιδεολογικές μάχες. Ο μαρξισμός είναι το κοινωνικό ισοδύναμο της επιστημονικής μεθόδου, είναι αναλυτικός και προχωρά και αλλάζει την ανάλυσή του με βάση τις αλλαγές στην κοινωνία.

Περαιτέρω ανάγνωση: Σοσιαλισμός: Ουτοπικός και επιστημονικός από τον Friedrich Engels.

Ο σοσιαλισμός / κομμουνισμός φαίνεται καλός στη θεωρία, αλλά δεν λειτουργεί στην πράξη.

Ναι, λειτουργεί. Όπως και ο καπιταλισμός και η φεουδαρχία. Η ερώτηση δεν ειναι αν λειτουργούν, η ερώτηση είναι “Τι απο αυτα είναι καλύτερο για τον απλό άνθρωπο;” και δεδομένου ότι ο σοσιαλισμός είναι η ιδεολογία που προορίζεται για τον κοινό, παρά για τους πλούσιους, και η ιστορία μας έδειξε ότι μόνο ο σοσιαλισμός είναι ικανός να μετατρέψει μια υπανάπτυκτη φεουδαρχική χώρα σε εκσυγχρονισμένη βιομηχανική υπερδύναμη μέσα σε λίγα χρόνια, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο σοσιαλισμός όχι μόνο λειτουργεί, αλλά λειτουργεί καλύτερα από τις εναλλακτικές.

Αυτή η ερώτηση μου θυμίζει το αστείο "Ο κομμουνισμός φαίνεται καλός στη θεωρία, αλλά στην πράξη κωλυσιεργείται(σαμποτάρεται) συνήθως από ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που χρηματοδοτείται από τη CIA." Που έχει κάποια αλήθεια μέσα του.

Κάθε φορά που επιχειρείται ο σοσιαλισμός, οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν είτε απευθείας μέσω πολέμου ενάντια στις σοσιαλιστικές χώρες:

• Πόλεμος της Κορέας 1950-53

• Κρίση του Λιβάνου 1958

• Εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων στην Κούβα 1961

• Εξέγερση Simba 1964

• Πόλεμος του Βιετνάμ 1965-75

• Κομμουνιστική εξέγερση στην Ταϊλάνδη 1965-83

• Πολυεθνική Δύναμη στο Λίβανο 1982-1884

• Εισβολή στη Γρενάδα 1983

Ή μέσω της αλλαγής της κυβέρνησης από τη CIA:

• Το ιρανικό πραξικόπημα του 1953, όπου οι ΗΠΑ ανέτρεψαν έναν δημοκρατικά εκλεγμένο σοσιαλιστή (Mohammad Mosaddegh) υπέρ ενός αυταρχικού δικτάτορα (Mohammad Reza Pahlavi).

• Το πραξικόπημα της Γουατεμάλας του 1954 όπου οι ΗΠΑ ανέτρεψαν έναν δημοκρατικά εκλεγμένο σοσιαλδημοκράτη (Jacobo Árbenz) υπέρ ενός αυταρχικού δικτάτορα (Carlos Castillo Armas).

• Το πραξικόπημα της Χιλής το 1973, όπου οι ΗΠΑ ανέτρεψαν έναν δημοκρατικά εκλεγμένο σοσιαλιστή (Σαλβαδόρ Αλιέντε) υπέρ ενός αυταρχικού φασίστα δικτάτορα (Augusto Pinochet, ο οποίος ύστερα σκότωσε πάνω από 3000 ανθρώπους, βασάνισε 30.000 ανθρώπους και έβαλε 80.000 ανθρώπους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης).

• Το πραξικόπημα της Αϊτής το 1991, όπου οι ΗΠΑ ανέτρεψαν έναν δημοκρατικά εκλεγμένο σοσιαλδημοκράτη (Jean-Bertrand Aristide), ο οποίος πιστεύεται ευρέως ότι ήταν ο νικητής των πρώτων έντιμων εκλογών στην Αϊτή, υπέρ ενός αυταρχικού δικτάτορα (Raoul Cédras) .

Και λάβετε υπόψη ότι τα παραπάνω είναι μόνο μια λίστα επιτυχημένων αλλαγών κυβέρνησης από τη CIA εναντίον των σοσιαλιστικών εθνών. Δεν περιλαμβάνει ανεπιτυχείς απόπειρες αλλαγών κυβέρνησης από τη CIA, ούτε προσπάθειες (επιτυχείς ή όχι) σε αλλαγές κυβέρνησης από τη CIA εναντίον μη σοσιαλιστικών εθνών. Η CIA συμμετείχε σε τουλάχιστον 21 μυστικές ενέργειες αλλαγής καθεστώτος.

Ή έμμεσα μέσω της υποστήριξης εχθρών των σοσιαλιστών:

• Ρωσικός εμφύλιος πόλεμος 1918-20

• Κινεζικός εμφύλιος πόλεμος 1944-49

• Ελληνικός εμφύλιος πόλεμος 1944-49

• Πρώτος πόλεμος της Ινδοκίνας 1946-54

• Παραγουάιος εμφύλιος πόλεμος 1947

• Έκτακτη ανάγκη Malay 1948-60

• Εξέγερση Mau Mau 1952-60

• Κουβανική Επανάσταση 1953-59

• Δεύτερος πόλεμος της Ινδοκίνας 1953-75

• Πρώτη κρίση στενών της Ταϊβάν 1954-55

• Αλγερινός πόλεμος 1954-62

• Δεύτερη κρίση στενών της Ταϊβάν 1958

• Κρίση Κεντρικής Αμερικής 1960-96

• Κρίση του Κονγκό 1960-65

• Πόλεμος της Ανεξαρτησίας Εριτρέας 1961-91

• Επανάσταση Dhofar 1962-76

• Κομμουνιστική εξέγερση Sarawak 1962-90

• Η εξέγερση στη βορειοανατολική Ινδία 1963-σήμερα

• Δομινικανός εμφύλιος πόλεμος 1965

• Εμφύλιος Πόλεμος του Τσαντ 1965-79

• Εκστρατεία της Βολιβίας 1966-67

• Δεύτερος πόλεμος της Κορέας 1966-69

• Συνοριακός πόλεμος της Νότιας Αφρικής 1966-90

• Χρόνια του Μολύβδου 1968-82 (όπου οι ΗΠΑ υποστήριξαν τους Ναζί που πολεμούσαν εναντίον των μαρξιστικών-λενινιστικών αντιφασιστών)

• Κομμουνιστική εξέγερση στη Μαλαισία 1968-89

• Πόλεμος Al-Wadiah 1969

• Πολιτικές συγκρούσεις στις Φιλιππίνες 1969-σήμερα

• Πόλεμος της Υεμένης του 1972

• Εμφύλιος πόλεμος της Αγκόλας 1974-2002

• Εμφύλιος πόλεμος της Αιθιοπίας 1974-91

• Εμφύλιος Πόλεμος του Λιβάνου 1975-90

• Πόλεμος της Δυτικής Σαχάρας 1975-91

• Ινδονησιακή κατοχή στο Ανατολικό Τιμόρ 1975-91

• Εξέγερση στο Λάος 1975-σήμερα

• Πολιτικές συγκρούσεις στην Τουρκία 1976-σήμερα

• Πόλεμος του Ogaden 1977-78

• Πόλεμος Καμπότζης-Βιετνάμ 1977-91 (όπου οι ΗΠΑ υποστήριξαν τον μαζικό δολοφόνο που προσποιούταν τον σοσιαλιστή Pol Pot)

• Εμφύλιος Πόλεμος της Μοζαμβίκης 1977-92

• Επανάσταση NDF 1978-82

• Σύγκρουση Τσαντ-Λιβύης 1978-87

• Πόλεμος της Υεμένης του 1979

• Αφγανο-Σοβιετικός Πόλεμος 1979-89 (όπου οι ΗΠΑ υποστήριξαν ισλαμικές ομάδες «πάλης της ελευθερίας» που αργότερα συνέστησαν τη διαμόρφωση της Αλ Κάιντα και του ISIS)

• Εσωτερική σύγκρουση στο Περού 1980-σήμερα

• Αφγανικός εμφύλιος πόλεμος 1989-92

Τι μπορώ να κάνω εάν υποστηρίζω τη δημιουργία μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας;

Το σημαντικό μέρος είναι να διαβάσετε (πολύ) και να συμμετάσχετε σε ένα τοπικό σοσιαλιστικό κόμμα ή οργανισμό. Δείτε την παρακάτω ενότητα για να διαβάσετε. Μόλις είστε μέλος ενός σοσιαλιστικού κόμματος, φροντίστε να συμμετέχετε πραγματικά στις δραστηριότητές τους και να εμπλέκεστε. Το απλά να είσαι μέλος δεν βοηθά τόσο πολύ το κόμμα. Κοιτάξτε για τοπικές εκδηλώσεις ή συγκεντρώσεις, κινητοποιήστε και διδάξτε τους συναδέλφους σας για τον σοσιαλισμό, και ίσως ακόμη και μοιραστείτε αυτόν τον ιστότοπο με τους φίλους σας. Μαζί μπορούμε να οικοδομήσουμε έναν καλύτερο, πιο ελεύθερο, πιο δημοκρατικό κόσμο, όπου κανείς δεν θα ζει χωρίς φαγητό, νερό, στέγαση, εργασία, εκπαίδευση ή υγειονομική περίθαλψη. Στα διαχρονικά λόγια του Καρλ Μαρξ: